“OPEN DIE KIST ONMIDDELLIJK!” — De kreet van de huishoudster die de begrafenis van mijn moeder abrupt beëindigde en mijn vrouw deed fluisteren: “Durf haar niet te geloven…” — En precies op dat moment begon alles in te storten.

‘Je moeder heeft goede zorg nodig, Andrew,’ zei ze.

“Ze vergeet dingen.”

“Ze hoeft haar medicatie niet langer zelf te regelen.”

“Ze is kwetsbaar. Laat mij alles maar regelen.”

Ik geloofde haar.

Ik had vertrouwen in hem.

En nu staarde de realiteit me recht in het gezicht.

4. De langzame achteruitgang had ik moeten opmerken.
Het element