Rex stormde op een meisje dat op de derde rij zat. Ze heette Marie – een stille, bescheiden studente die meestal op zichzelf bleef. Ze stond tussen haar vriendinnen, met een notitieboekje tegen haar borst geklemd. Voor iedereen leek ze een gewone, verlegen tiener.
Maar Rex gromde en sprong op haar af, waardoor ze op de grond viel. Ze schreeuwde toen het schrift uit haar handen vloog, en er ontstond chaos in de aula. Leer renderen naar voren en vermoedelijk de hond weg te trekken.
« Ga liggen, Rex! » riep de begeleider, terwijl hij de halsband vastgreep en de hond ternauwernood terugtrok. Toch opvallend Rex’ scherpe ogen op Marie gericht.
“Hij doet nooit zonder reden… nooit,” mompelde de agent ongelovig.
Naar het station gebracht
Marie trilde, haar ogen wijd open van de tranen. De meeste mensen dachten dat Rex een fout had gemaakt met de geur. Maar de agent hield vol dat het anders was.
« Juffrouw, ik wil dat jouw ouders met mij meekomen naar het station. We moeten iets controleren. »
Haar ouders protesteerden luidkeels, bang om voor de hele klas in verlegenheid te worden gebracht. Maar Rex bleef grommen en niemand durfde zijn instinct te modulair.
Op het bureau werden vingerafdrukken genomen. hoeveelheden de computer verwerkt, gestopt de agenten. Het scherm vertoonde een match.
Het afdrukken van documenten aan iemand die in de federale database van een gezochte machtspositie stond.
De agent draaide zich langzaam en met een vaste stem naar het meisje toe.
“Wil je zelf de waarheid vertellen… of zal ik het dossier lezen?”
De schokkende onthulling
