Sofia voelde haar hart bonzen. Don Estebans aanwezigheid creëerde niet langer afstand, maar een vreemde nabijheid die haar verontrustte. Hij bewoog langzaam naar voren, alsof hij bang was haar nog meer angst aan te jagen dan ze al was.
« Ik weet niet waar ik moet beginnen, » mompelde hij.
‘De waarheid,’ antwoordde Sofia, vastberadener dan ze zelf had verwacht.
Don Esteban haalde diep adem, alsof hij al jaren op dit moment had gewacht.
« Ik ben met je getrouwd… niet om je te kopen, » zei hij met gebroken stem, « maar om je te beschermen. »
Sofia fronste haar wenkbrauwen en begreep het niet.
« Mij beschermen? Waartegen? »
Hij zat op de rand van het bed, met beide handen op zijn knieën. Hij zag er verslagen uit, als een man die gebukt ging onder herinneringen die eindelijk naar boven kwamen.
« Ik heb je moeder gekend, » bekende hij. « Toen ik jong was. »
Die zin kwam bij haar binnen als een emmer ijswater.
Sofia deed een stap achteruit.
« Mijn moeder? Dat… dat is onmogelijk. » Mijn ouders ontmoetten elkaar op de universiteit, en jij…
« Ik was bevriend met je moeder voordat ze je vader ontmoette, » onderbrak Esteban haar. « En… ik was verliefd op haar. »
Sofia voelde de grond onder haar voeten wegzakken.
« Wat zeg je? »
« Ze heeft mijn gevoelens nooit beantwoord, » legde hij uit, zijn bitterheid was duidelijk merkbaar. « Maar ik heb altijd respect voor haar gehad. Toen ze met je vader trouwde, wist ik dat ik bij haar uit de buurt moest blijven. Maar… ik heb haar op een afstand gevolgd. Ze was een buitengewone vrouw. Jaren later, toen ze overleed, heb ik beloofd je familie te helpen als ze dat ooit nodig hadden. »
Sofia was sprakeloos. Hij vervolgde:
« Ik had nooit gedacht dat ik uiteindelijk met je zou trouwen. Het was nooit mijn bedoeling. Maar toen ik hoorde over de schulden en de risico’s die je nam… en toen ik zag hoe hard je worstelde om iedereen te onderhouden… dacht ik zo aan je moeder dat… » Zijn stem brak. « Ik heb me zo dom mogelijk gedragen. »
Sofia voelde een mengeling van schok, verwarring en, verrassend genoeg, ook medeleven.
« Waarom heb je ons niet geholpen zonder er iets voor terug te vragen? », vroeg ze scherp.
Hij boog zijn hoofd.
« Omdat ik wist dat je vader nooit geld van me zou aannemen als er geen formele band tussen ons was. En omdat… ik dacht dat als ik je een veilig leven zou geven, ik mijn fouten uit het verleden goed kon maken. »
Sofia moest gaan zitten. Dit was te veel.
