Een familie herenigd… door het idee van een erfenis.
Zoals in veel families herinnerde iedereen zich plotseling het adres van oma ten tijde van haar verdwijning. Oom, tante, neven en nichten, de moeder van verre: ze waren er allemaal, niet om herinneringen op te halen, maar om de advocaat en het beruchte testament af te wachten. De spanning was te snijden; blikken kruisten elkaar en ontweken elkaar vervolgens, ieder fantaserend over wat ze voor zichzelf zouden kunnen “krijgen”.
Temidden van deze wervelwind van verlangens, een stille aanwezigheid: Nouka, de bejaarde hond van de grootmoeder, een beetje gedesoriënteerd. Voor Maëline, haar kleindochter, was dit het grootste verdriet: het verlies van de enige persoon in de familie die werkelijk in haar had geloofd.
De enige die bij haar grootmoeder bleef.
De afgelopen zes maanden woonde Maëline bij haar grootmoeder om haar dagelijks te verzorgen, terwijl ze tegelijkertijd haar werk als verpleegster voortzette. Er waren geen heldhaftige verklaringen of spectaculaire gebaren: alleen gezamenlijke maaltijden, medicijnen die op tijd werden ingenomen, kortere nachten en lange gesprekken vol vertrouwelijke informatie.
De grootmoeder had haar kinderen nooit geld gegeven, maar gaf er de voorkeur aan hun studies te financieren en hen aan te moedigen zelfstandig te zijn. Deze filosofie had ertoe geleid dat ze als “gierig” en zelfs “streng” werd beschouwd. Maëline zag echter een veeleisende vrouw, dat wel, maar vooral een rechtvaardige vrouw die haar meer dan wie ook had gesteund.
