Maar de volgende dag was hij spoorloos verdwenen.

Vanaf dat moment wachtte ik elke dag op hem: geen nieuws, geen berichten.

Jaren gingen voorbij en ik voedde mijn zoon alleen op.

Er waren nachten dat ik hem haatte vanwege de pijn waaraan hij me herinnerde; andere nachten dat ik huilde en bad dat zijn vader nog leefde… ook al was hij me al vergeten.

Tien jaar strijd

Om mijn zoon naar school te kunnen sturen, heb ik onvermoeibaar gewerkt.

Ik spaarde elke munt, slikte elke traan in.

Toen andere kinderen hem uitlachten omdat hij geen vader had, omhelsde ik hem stevig en zei:

“Je hebt je moeder, zoon. En dat is genoeg.”

Maar de woorden van anderen waren messen die keer op keer mijn hart doorboorden.
‘s Nachts, terwijl hij sliep, staarde ik in het lamplicht en dacht ik terug aan de man van wie ik hield – zijn glimlach, zijn warme ogen – en huilde ik in stilte.