Na onze rampzalige familieruzie stopte onze groepschat. Maar toen stuurde mijn moeder me een privébericht:
We wisten het niet, schat. Je bent altijd zo betrouwbaar geweest… we gingen er gewoon vanuit…
Het was geen verontschuldiging; het was de erkenning van iemand die zich eindelijk bewust was geworden van zijn eigen vooroordelen. Ik reageerde niet. Sommige erkenningen behoeven geen reactie.
En beetje bij beetje begreep ik iets: gerechtigheid wordt niet altijd bereikt door confrontatie. Soms wordt het bereikt door een stap terug te doen. Zonder mijn onwankelbare steun stortte de hele fragiele structuur die ze rond Sena hadden opgebouwd in elkaar.
Hoofdstuk 4: De Nasleep
De rust die volgde was vreemd, maar welkom. Geen schuldgevoel opwekkende berichten. Geen verkapte kritiek. Geen paniekerige telefoontjes van Sena.
Werk werd mijn toevluchtsoord. Het nieuwe museumproject slokte al mijn tijd en creativiteit op, op de best mogelijke manier. Voor het eerst in jaren was ik niet verloren in een bodemloze put van familieverplichtingen.
vervolg op de volgende pagina
