De tranen stroomden over Hannahs gezicht terwijl ze alles uitlegde.
« Toen dacht ik dat ik nergens heen kon. Als jullie me niet hadden opgevangen, denk ik niet dat ik nu nog in leven zou zijn. »
Haar vader schudde me stevig de hand en zei:
« Dank u wel dat u mijn kind beschermd hebt. Geld en luxe betekenen niets vergeleken met wat u haar hebt gegeven: een echt thuis en liefde. »
De menigte die me eerst had bespot, stond nu in stilte. Niemand kon geloven dat de ‘dakloze vrouw’ die ze hadden uitgelachen, in werkelijkheid de dochter van een miljonair was – en dat ik, een simpele klusjesman, zijn schoonzoon was geworden.
Maar voor mij maakte dat allemaal niets uit. Toen ik naar Hannah keek, zag ik dezelfde zachte, vermoeide ogen die ik die koude winterdag voor het eerst had opgemerkt. Ik hield van haar, niet om haar naam of haar rijkdom, maar om haar hart – hetzelfde hart dat mijn eenzame huis in stilte tot een thuis had gemaakt.
Sindsdien is ons verhaal een soort legende geworden in de stad. Mensen roddelen er niet meer over; in plaats daarvan vertellen ze het als een herinnering dat liefde er niet om geeft waar je vandaan komt, maar alleen waar je hart thuishoort. En elke winter, als ik de sneeuw buiten ons raam zie vallen, dank ik in stilte het lot dat me die dag naar Hannah heeft geleid.
