— Ik zat fout, — zei hij tenslotte. — En ik zou alles geven om het verleden te veranderen. Maar ik kan het niet. Maar ik kan proberen de toekomst te verbeteren. Onze dochter heeft een vader nodig.
— We kwamen vijf jaar zonder jou prima door.
— Alsjeblieft. Eén ontmoeting. Alleen jij en ik. Laten we als volwassenen praten.
Het café was rustig en bijna leeg. Oksana koos een tafeltje in de verste hoek en draaide zenuwachtig aan een afgekoelde theekop.
— Bedankt dat je gekomen bent, — zei Yuri terwijl hij tegenover haar ging zitten.
— Ik heb niet veel tijd, — keek ze op de klok. — Sofia is bij mijn tante, maar ik moet snel weer weg.
— Ik zal er niet omheen draaien, — legde hij zijn handen op tafel. — Ik wil dat je me toestaat onze dochter te zien.
— Waarom? Je hebt een vrouw, je eigen leven.
— Vera kan geen kinderen krijgen, — keek hij haar recht in de ogen. — Maar dat is niet de reden. Sofia is mijn dochter. Ik heb het recht deel uit te maken van haar leven.
— En ik had het recht te weten wat er in mijn huis gebeurde als ik er niet was, — ademde Oksana diep in om te kalmeren. — Hoe lang is het geleden dat je Kira zag?
— Vijf jaar. Sinds die dag.
— Echt? Ik dacht dat het serieus tussen jullie was.
Yuri schudde zijn hoofd.
— Het was een fout. De enige en ergste in mijn leven. Bedrijfsfeest, teveel champagne… Ik maak geen excuses, maar er waren geen gevoelens, geen vervolg. Kira belde de volgende dag, zei dat je alles had gezien en verdwenen was.
— En jij ging haar troosten?
— Nee. Ik zei dat ik haar nooit zou vergeven dat ze mijn gezin had kapotgemaakt, en we spraken nooit meer.
Oksana glimlachte sceptisch.
— Grappig hoe de zaken zijn veranderd. Nu heb je het over verantwoordelijkheid en gezin.
— Ik ben nooit gestopt met van je te houden, — zei hij zacht. — En ik heb je al die jaren gezocht.
— Maar je bent uiteindelijk met een ander getrouwd.
— Na drie jaar zoeken besloot ik dat je niet gevonden wilde worden. Dat je een nieuw leven was begonnen… met iemand anders.
Er zat bittere waarheid in zijn woorden. Ze wilde echt niet gevonden worden.
— Ik snap niet waarom je hem niet gewoon nee zei, — liep Pavel nerveus heen en weer.
— Zo simpel is het niet, — zuchtte Oksana. — Hij heeft gelijk, Sofia heeft het recht haar vader te kennen.
— Hij heeft je bedrogen! Met je beste vriendin!
— Ik weet het. Maar dat verandert niets aan het feit dat hij de vader van mijn kind is.
Pavel stopte voor haar:
— Houd je nog van hem?
— Nee, — schudde ze haar hoofd. — Maar ik kan geen beslissingen nemen op basis van mijn gekwetste gevoelens alleen. Sofia begint vragen te stellen over haar vader. Wat zal ik over vijf jaar zeggen? Over tien jaar?
De telefoon onderbrak hun gesprek. Vera, Yuri’s vrouw, belde. Oksana nam op, verward.
— Hallo, Oksana. Sorry dat ik je stoor. We moeten elkaar ontmoeten, het is belangrijk.
— Dank dat je wilt afspreken, — Vera keek gespannen maar vastberaden. — Ik begrijp hoe vreemd deze situatie is.
Ze ontmoetten elkaar in een klein park en zaten op een bankje uit het zicht van voorbijgangers.
— Wat wilde je bespreken? — vroeg Oksana voorzichtig.
— Yuri heeft me alles verteld, — begon Vera. — Over jouw verleden, wat er gebeurd is, over Sofia. Ik… ik kan geen kinderen krijgen. Een aangeboren aandoening.
Oksana knikte ongemakkelijk, wist niet wat ze moest zeggen.
— Toen we gingen daten was Yuri eerlijk tegen me. Hij vertelde hoe hij jou verloor, hoe hij zocht, hoe hij zichzelf zijn fout niet kon vergeven. Ik wist waar ik aan begon met trouwen met hem. Wist dat ik nooit zijn hele hart zou krijgen.
— Waar wil je heen met dit? — vroeg Oksana gespannen.
— Ik hou van Yuri, — antwoordde Vera simpel. — En ik zie hoeveel hij lijdt. Hij is een goede man die een vreselijke fout maakte. Maar hij verdient een kans om vader te zijn voor zijn dochter.
