Ik kreeg bijna knikkende knieën.
Binnen in huis lukte het me om de woorden eruit te krijgen: « Wie ben jij? »
De jongen keek me knipperend aan, alsof ik iets heel voor de hand liggends was vergeten.
« Ik ben het, » zei hij zachtjes. « Mam, waarom huil je? »
Toen ik hem ‘mama’ hoorde roepen, voelde ik iets in me los. Mijn stem voelde vreemd aan toen ik zei: ‘Mijn zoon is verdwenen.’
Hij pakte mijn mouw vast. « Maar ik ben hier. »
Elk deel van me verlangde ernaar hem op te pakken en dicht tegen me aan te houden. Maar het moment was omgeven door verwarring, angst, ongeloof en iets zo scherps dat het bijna als hoop voelde.
« Hoe heet je? » vroeg ik.
« Evan, » antwoordde hij. De naam van mijn zoon.
« Hoe heet je vader? »
« Papa is Lucas, » fluisterde hij.
Mijn adem stokte. Mijn man was maanden na de verdwijning van ons kind overleden, zijn hart begaf het onder een last die niemand van ons kon dragen.
Ik herstelde me. « Waar ben je geweest, Evan? »
« Met die dame, » zei hij. « Ze zei dat ze mijn moeder was. Maar ze is niet jij. »
Met trillende vingers pakte ik mijn telefoon.
« Bel haar alsjeblieft niet, » smeekte hij. « Ze raakt van streek als ik wegga. »
« Ik bel haar niet, » zei ik zachtjes. « Ik heb gewoon hulp nodig. »
Mijn stem trilde toen ik de alarmcentrale vertelde dat mijn zoon, die al twee lange jaren weg was, plotseling in mijn woonkamer stond. Een paar minuten later arriveerden de agenten. Toen ze Evan zagen, veranderden hun gezichten. Ze herkenden de naam. De familie. Het verhaal.
In het ziekenhuis namen onderzoekers en medisch personeel het over, hun stemmen kalm maar dringend. Ze vroegen om een snelle afstammingstest om te bevestigen of de jongen in de kleine kinderkamer inderdaad van mij was.
