Ik was aanvankelijk nieuwsgierig hoe ik in haar wereld zou passen.
Kinderen hebben echter de gave om je onverwachte lessen over geduld en liefde te leren. Ze begon me al ‘papa’ te noemen toen ze vier jaar oud was.
Het gebeurde gewoon vanzelf; ik heb haar er nooit om gevraagd. Toen besefte ik dat biologische factoren niet altijd nodig zijn voor een oprechte en betekenisvolle liefde.
Ze is momenteel dertien jaar oud en worstelt met de moeilijkheden van de puberteit. Haar biologische vader duikt regelmatig op en verdwijnt dan weer uit haar leven. Hoewel ze het niet laat merken, is ze zich bewust van zijn onvoorspelbare aard.
Op een avond stuurde ze me een simpel berichtje met de vraag: « Kun je me ophalen? » Geen verdere uitleg, gewoon een stilzwijgend verzoek. Ik aarzelde geen moment en reed meteen naar haar toe.
Ze had een klein tasje bij zich en was kalm maar uitgeput toen ze in de auto stapte. Na een paar momenten van stilte zei ze: « Bedankt dat je er altijd bent. Ik weet dat ik op je kan rekenen. » Die woorden raakten me diep.
Ze herinnerden me eraan dat de ware betekenis van vaderschap is om een betrouwbare en constante aanwezigheid in het leven van een kind te zijn.
Wat ik al wist – dat vaderschap draait om liefde, toewijding en keuze – werd die avond bevestigd. Elk moment dat ik haar ophaal, elk stil gesprek en elk klein gebaar telt. Omdat ik voor haar heb gekozen en dat nog steeds elke dag doe, ziet ze mij als haar vader. En zij heeft in ruil daarvoor ook voor mij gekozen.
