‘Ik zal het rustig aan doen,’ zei hij met een lage stem, zo laag dat alleen zij het kon horen. ‘Volg me.’ De menigte soldaten vormde een kring om hen heen. Ma herkende bekende gezichten. Kolonel Elaine Collins, de eerste vrouwelijke commandant van een spaceshuttle, en verschillende leden van haar eenheid. Ze hadden samen getraind, bloed gedeeld en elkaars leven gered.
‘De demonstratie van vandaag,’ kondigde Maya aan, ‘richt zich op het neutraliseren van een aanvaller die fysiek in het nadeel is. Grootte en kracht zijn niet alles in een gevecht.’ Hayes cirkelde langzaam om haar heen. ‘Vergeet niet dat ik een Navy SEAL ben, schat,’ mompelde hij vlak voordat hij op haar afstormde. Maya herkende het aanvalspatroon meteen.
Een standaard neutralisatietechniek die aan speciale eenheden wordt aangeleerd. Maar Hayes had er iets aan toegevoegd. Een heimelijke, onverwachte flauwte tijdens de afgesproken demonstratie. Hij probeerde hem te vernederen. De tijd leek stil te staan. Ma’s training kwam naar boven. Twintig jaar vechtsport, drie jaar gespecialiseerde militaire gevechtstraining, talloze uren oefening – alles was samengekomen in dit moment.
Ze voelde haar kans schoon, Hayes’ lichte overmoed, zijn gretigheid om zijn superioriteit te bewijzen. Een enkele, precieze beweging zou volstaan. Toen Hayes zijn arm naar haar uitstak, nam Maya haar besluit. Het ging niet alleen om haar. Het ging om alle ondergewaardeerde vrouwen op het slagveld, alle vrouwelijke soldaten die twee keer zo hard hadden moeten werken om zelfs maar de helft van het respect te verdienen dat zij nu kregen.
De demonstratie stond op het punt een les te worden die deze duizend soldaten nooit zouden vergeten. Maya’s lichaam bewoog met chirurgische precisie. Toen commandant Hayes naar voren sprong, ving ze zijn momentum op door haar eigen gewicht tegen hem te gebruiken. Een gemompel van verbazing ging door de menigte toen ze een perfecte tegenaanval uitvoerde. Niet de spectaculaire bewegingen uit actiefilms, maar de brute efficiëntie die speciale eenheden wordt aangeleerd.
Hayes struikelde, maar stond snel weer op, zijn gezicht rood van woede. De dingen liepen niet zoals gepland. Hij was van plan geweest de demonstratie te sturen om subtiel zijn superioriteit te benadrukken. In plaats daarvan liet kapitein Reeves hem eruitzien als een groentje op zijn eerste dag. “Laten we ze iets realistischer laten zien,” riep Hayes, luid genoeg zodat de voorste rijen het konden horen.
vervolg op de volgende pagina
