Vlak voor de bruiloft hoorde de bruid de bekentenis van de bruidegom en besloot ze wraak op hem te nemen.

“Mijn dochter… dit is een van de mooiste dagen van mijn leven.”

Camila glimlachte, haar gezicht uitdrukkingsloos.

‘Ik ook, pap,’ zei ik met een neutrale stem.

Dit was niet het moment om het hart te breken van de man die het meest voor haar had gezorgd. Nog niet.

De ceremonie verliep als een toneelstuk dat Camila al uit haar hoofd kende. De woorden van de ambtenaar klonken ironisch: toewijding, waarheid, respect. Rafael beantwoordde de geloften met onberispelijke zekerheid, alsof hij een contract tekende. Hij was een goede acteur. Té goed.

Toen Camila aan de beurt was, viel er een emotioneel geladen stilte. Ze sprak voorzichtig:

“Ik beloof je bij te staan… met eerlijkheid. Ik beloof te kiezen voor wat goed is… zelfs als het moeilijk is.”

Ze loog niet. Ze liet de zaken gewoon in het midden, zodat ze op een later moment een andere betekenis konden krijgen.

Terwijl de ringen werden uitgewisseld, voelde Camila de betekenis van het gebaar. Het was niet “voor altijd”. Het was een sleutel. En ze keek aandachtig toe om te zien wie hem zou gebruiken.

Na de traditionele kus klonk er applaus. Witte bloemblaadjes, omhooggehouden mobiele telefoons, felicitaties. “Wat een perfect paar!”, riepen ze steeds weer.

Tijdens de fotoshoot boog Rafael zich naar haar toe en fluisterde tevreden:

“Alles gaat beter dan ik had verwacht.”

Camila stemde toe.

“Ja,” antwoordde ze. “Veel beter.”

En voor het eerst sinds ze het onder de palmbomen had gehoord, was het geen leugen.

Tijdens de receptie, onder een transparante tent, bewoog Camila zich met bijna chirurgische precisie tussen haar ooms, echtgenoten en vrienden. Ze lachte.