“Simone,” zei ze zacht, “je moet gaan zitten.”
Mijn maag trok samen. Elijah bleef naast me staan, zijn hand omklemde de mijne.
Aisha sloeg de map open.
“De affaire met Madison is niet nieuw,” begon ze. “Het speelt al langer dan Elijah vermoedde. En Franklin is niet alleen vreemdgegaan. Hij heeft die affaire gefinancierd met geld dat hij van jou heeft gestolen.”
Ik dwong mezelf te ademen. “Hoeveel?”
Ze schoof een document naar me toe. “Meer dan zestigduizend dollar, in achttien maanden uit je pensioen opgenomen. Elke opname met een vervalste handtekening.”
Mijn zicht werd wazig. “Hij heeft mijn toekomst gebruikt om hotelkamers met haar te betalen?”
“Dat is nog maar het begin,” zei Aisha.
Ze klikte haar laptop open en liet ons bankafschriften zien.
“Madison heeft ook verduisterd. Eerst kleine bedragen, daarna steeds grotere. Ze heeft meer dan tweehonderdduizend dollar van haar advocatenkantoor doorgesluisd naar een schijnbedrijf. Ik heb een deel van de aankopen direct kunnen herleiden tot cadeaus voor Franklin.”
Mijn huid kroop. Ze stalen—van mij, van haar werkgevers—om hun eigen verdraaide fantasie te bekostigen.
“En dat is niet eens het ergste,” ging Aisha zacht verder.
Elijah verstijfde. “Zeg het haar.”
Aisha keek me aan met een mengeling van woede en verdriet. “Vijftien jaar geleden had Franklin een affaire met een collega. Die vrouw kreeg kort daarna een dochter. Een meisje dat Zoe heet.”
Mijn hart stond stil.
Elijah sprak voorzichtig. “Mam… de DNA-test is binnen. Aisha heeft gisteravond Franklins tandenborstel meegenomen.”
Aisha schoof nog een pagina naar me toe.
“Kans op vaderschap: 99,999%.”
Ik greep de rand van de tafel vast om overeind te blijven.
“Hij heeft een dochter,” fluisterde ik. “Een kind dat hij… vijftien jaar verborgen heeft gehouden?”
“Ja,” zei Aisha. “En hij betaalt Nicole—Zoe’s moeder—maandelijks. In stilte. Buiten de boeken om.”
Alles in mij brak—en vormde zich daarna opnieuw tot iets kouds, scherp en onherkenbaars.
“Simone,” zei Aisha zacht, “dit is niet alleen ontrouw. Dit is fraude, diefstal en bedrog op een niveau dat levens kapotmaakt.”
Elijah boog naar voren. “Mam, daarom ontmaskeren we ze vandaag. Op de bruiloft. Voor iedereen die ooit geloofde dat pap een goed mens was. Hij verdient geen privacy. Hij verdient de waarheid.”
Aisha gaf me een klein afstandsbedieninkje. “Ik heb mijn laptop gekoppeld aan de projector op de bruiloft. Als jij op deze knop drukt, verschijnen alle foto’s, alle screenshots, alle documenten, elke hotel-tijdstempel op het scherm.”
Mijn hand trilde toen ik het aannam.
Aisha voegde eraan toe: “De politie is al op de hoogte van Madisons verduistering. Als we hun de bestanden na de ceremonie geven, komen ze haar vandaag nog halen.”
Ik slikte. “En Franklin?”
“Elijahs advocaat staat klaar om direct fraudeaanklachten in te dienen zodra jij de scheiding aanvraagt,” zei Aisha. “Je wint. Elk bezit dat aan dat gestolen geld verbonden is, wordt van jou.”
Voor het eerst die ochtend voelde ik kracht—niet woede, niet verdriet—kracht.
Ik stond op.
“Elijah,” zei ik, “laten we hier een einde aan maken.”
Hij knikte vastberaden.
