“Gelukkig was er iemand belangrijks aanwezig om de deal te sluiten.”
Iemand anders had het wel opgemerkt:
Marcus Whitmore, CEO van Grand Plaza Hotels, aan de tafel naast hem.
Hij mailde mij later:
« Mevrouw Dixon, uw talenten worden verspild. Zou u een gesprek over uw toekomst willen overwegen? »
Wat mijn familie weigerde te zien, konden de cijfers niet verbergen.
Ik sprak vier talen. Ik had een horecadiploma van Northwestern University en een gemiddelde van 3,9. Ik verdronk in stress, slapeloosheid en paniekaanvallen – niet door mijn werk, maar doordat me bij elk familiefeest werd verteld dat ik ‘minder goed’ was.
Na een bijzonder bruut diner antwoordde ik eindelijk:
« Ik ben klaar om mijn waarde te bespreken. Wanneer kunnen we afspreken? »
De interviews waren intensief: casestudies, culturele strategie, crisissimulaties. Marcus beoordeelde mij, niet mijn achternaam. Op 10 januari schoof hij een contract over zijn bureau:
Directeur Gastervaring
$285.000 basis, tot $500.000 aan eigen vermogen
Penthouse appartement
Startdatum: 1 maart
Ik heb getekend.
Spoel door naar 28 februari, mijn verjaardag. Privékamer in een van Chicago’s duurste restaurants. Vijftien familieleden. Mijn zus die een camera opzet « voor herinneringen ».
De ‘toast’ leidde tot een aanval.
« 31 jaar en nog steeds niets om voor terug te komen. »
« Je verspilt onze investering. »
« We kunnen niet langer excuses voor je blijven verzinnen. »
En dan de envelop.
Binnenin, op briefpapier van de familie Dixon:
Wij, de familie Dixon, verwerpen hierbij formeel Giana Marie Dixon… geen steun, geen erfenis, geen gebruik van de naam Dixon…
Getekend door mijn ouders en zus.
Gedateerd op mijn verjaardag.
Opgenomen op video.
