Er wordt vaak ten onrechte aangenomen dat wanneer een vrouw minder aanwezig lijkt in haar relatie, dit komt doordat ze “niet genoeg moeite doet”. Dit is een oneerlijke, simplistische gedachte en bovenal volledig losgekoppeld van de emotionele realiteit van relaties. Achter een gesloten hart schuilt zelden kwade wil. Vaker komt het door herhaalde kwetsingen, emotionele uitputting of acties die nooit zijn goedgemaakt. Wat als we, in plaats van met de vinger te wijzen, zouden proberen te begrijpen wat die vlam, die in het begin zo oprecht was, geleidelijk heeft gedoofd?
Dit is het verhaal van mijn vriendin, een stralende vrouw die perfect illustreert hoe langzaam het gaat van “alles is prima” naar een dagelijkse routine gaat, waarbij we uit gewoonte vooruitgaan, zonder echte vooruitgang.
Wanneer een relatie stukloopt zonder dat een van beiden het beseft.
Aanvankelijk leidden zij en haar man een volkomen gewoon leven: een huis, plannen, gelach, de eenvoudige, alledaagse band die ze deelden. Toen, zonder waarschuwing, ontstonden er spanningen. De woorden werden harder, de dagen zwaarder. Het gedrag van haar man werd soms ondraaglijk: prikkelbaarheid, woede-uitbarstingen, kwetsende opmerkingen. Ze hield vol, zoals zoveel vrouwen doen, ervan overtuigd dat “het wel over zou gaan”.
Ze was zelfs meerdere keren weggegaan om zichzelf te beschermen, voordat ze terugkeerde voor hun gezin, vooral toen hij beweerde zijn fouten te hebben ingezien. Ze wilde geloven in een nieuwe start, geloven dat liefde echt kan helen wat gebroken is .
Wanneer de inspanningen te laat komen
En toen, op een dag, na wéér een pijnlijke episode, veranderde haar man werkelijk. Hij werd rustiger, meer beheerst en meer betrokken bij hun dagelijks leven. Van buitenaf leek alles eindelijk vredig. Maar vanbinnen was er iets gebroken. Het is een van de meest complexe paradoxen om te begrijpen: je kunt iemands inspanningen wel erkennen… maar tegelijkertijd niet meer dezelfde intensiteit voelen.
De jaren laten hun sporen na, zelfs als we besluiten te vergeven. Liefde vervaagt echter soms niet in één keer, maar door een reeks kleine wondjes, gebroken beloftes en momenten waarop we niet gehoord werden.
Wanneer er externe hoop ontstaat… en die vervolgens op zijn beurt weer teleurstelt.
Op een bepaald moment in haar leven verscheen er een andere man: aardig, attent, geruststellend. Ze zag in hem steun, een verademing. Maar ook deze relatie bleek teleurstellend: achter de mooie woorden schuilde een eigenbelang dat ver verwijderd was van de oprechte genegenheid waarop ze had gehoopt.
Deze teleurstelling veroorzaakte geen chaos; ze bevestigde slechts wat ze al wist: haar hart had meer behoefte aan rust dan aan beloftes.
Terugkeren, maar op een andere manier.
Vandaag is ze weer samen met haar man. Niet zoals in het begin, maar in een soort rustige stabiliteit, gekozen voor hun kind en voor een nu verantwoordelijker en vrediger dagelijks leven. Hij is echt veranderd; hij is attent, en dat merkt ze.
Maar ze zegt het volkomen duidelijk: zelfs als alles goed gaat, zijn er nog steeds dieptepunten. Periodes waarin de liefde niet zo gemakkelijk terugkeert als je zou willen. Geen woede, geen wrok… alleen een afstandelijkheid die voortkomt uit jaren die te moeilijk zijn geweest.
Voordat je een oordeel velt over een afstandelijke vrouw, stel jezelf dan de echte vraag.
Als een vrouw stopt met haar uitingen van emotie, is dat bijna nooit een bevlieging. Het is vaak het resultaat van een lange, stille reis. Haar kalmte is geen onverschilligheid: soms is het de enige manier die ze heeft gevonden om verder te gaan.
Voordat je haar veroordeelt, vraag jezelf dan af: wat heeft op een dag haar innerlijke licht doen doven ?
Want achter een schijnbare kilheid schuilt vaak een hart dat te lang heeft geprobeerd sterk te blijven.
