— En voor u, ‘regisseur’, nog een aparte dank. U wilde zo graag dat Petenka rijk en onafhankelijk zou zijn. Welnu. Hij is onafhankelijk. Van mij. Volledig.
Lena ging naar buiten en sloot de deur. Van buitenaf. De sleutels liet ze aan de binnenkant in het slot zitten.
In de lift, voor het eerst in jaren, lachte ze. Niet bitter, maar bevrijd.
Petja en Olga Igorjevna bleven achter in de betonnen zak.
— Oen! — snikte Olga Igorjevna terwijl ze op het veldbed ging zitten, dat meteen onder haar brak. — Idioot! Je hebt alles verprutst! Ik zei toch — het had op míjn naam gemoeten! Dan had ik… dan had ik haar!..
— Mam, hou op… — kreunde Petja terwijl hij het kleverige champagne van zijn gezicht veegde. Hij hurkte tegen de muur. Hij rook naar fabriek, cement en totale nederlaag.
…Er ging een jaar voorbij. Lena’s boetiek ‘Intonatie’ bloeide. De kinderen waren gelukkig in hun appartementen, maar kwamen elk weekend bij hun moeder samen. Raisa trouwde met een fatsoenlijke weduwnaar en werkte nu bij het MFC ‘voor haar plezier’.
Petja bleef in zijn studio wonen. Hij deed er wat ‘renovatie’ met restmateriaal dat hij op de vuilnisbelt had gevonden. Een van diezelfde inpaksters trok bij hem in. Ze maakten vaak ruzie — zo luid dat de hele verdieping het hoorde. Olga Igorjevna ging niet naar haar zoon toe. Tegen de buren zei ze dat haar ‘Petenka naar Amerika was vertrokken, voor een groot zakenavontuur’. Maar de buren zagen Petja elke ochtend bij de bushalte naar de kippenfabriek.
Lena reed soms langs dat ‘Koekoejevo-Novoje’. Ze keek naar het sombere betonnen gebouw en dacht…
Wat kan het leven toch vreemd zijn. Het hoefde maar één keer te gebeuren dat je stopte met doen ‘zoals het hoort’ en begon te doen ‘zoals het juist is’, en gerechtigheid vindt meteen het juiste adres. Zelfs als dat — de dertiende verdieping is, aan de Toekomstlaan.
