Ik weet niet hoe het met jou zit, maar soms heb ik aan het eind van de dag een vreemd verlangen… niet echt honger, niet echt verdriet, gewoon een verlangen naar “zoet” dat mijn humeur een beetje opfleurt. Het probleem is dat dat “iets” vaak verandert in een stapel koekjes die voor de tv worden opgegeten, een chocoladereep die een week mee had moeten gaan en toen, poef, op was. Je snapt het wel.
En toen, op een avond, in dat moment van honger vermengd met nostalgie en “Ik heb geen zin om te koken, maar ik heb een knuffel nodig”, begon ik de voorraadkast en de koelkast te doorzoeken. Er lagen wat cacaokoekjes die op zichzelf niet veel waard waren, een bijna lege verpakking Griekse yoghurt en een vergeten stukje pure chocolade.
Zo gezegd klinkt het triest. En toch ontstond uit die kleine buit een van de beste (en luchtigste) koude taarten die ik ooit heb gemaakt.
Verwacht geen millefeuille van gebak. Dit is een taart die smaakt als zelfgemaakt, als een tussendoortje uit je kindertijd, een van die kleine geneugten die je verwennen zonder je te belasten. Er zitten alleen koekjes, yoghurtcrème en een laagje gesmolten chocolade in die in de koelkast hard wordt en bij de eerste hap kraakt.
Geen room, geen boter, geen rauwe eieren, geen ingewikkeld deeg. Toch verrast het me elke keer weer.
vervolg op de volgende pagina
