Toen ik dat verfrommelde briefje openvouwde, had ik nooit kunnen bedenken dat vijf simpele woorden – geschreven in het onmiskenbare handschrift van mijn dochter – alles zouden veranderen. “Doe alsof je ziek bent en kom naar huis.”

Ik keek haar verbaasd aan, maar ze schudde nadrukkelijk haar hoofd, haar ogen smeekten me om haar te vertrouwen.

Pas later begreep ik waarom.

Die ochtend was begonnen zoals elke andere in ons huis in de buitenwijk van Chicago. Ik was iets meer dan twee jaar getrouwd met Richard, een succesvolle zakenman die ik na mijn scheiding had ontmoet. Van buitenaf leek ons leven idyllisch: een prachtig huis, de financiële zekerheid en stabiliteit die mijn dochter Sarah zo hard nodig had.

Sarah was altijd al een aandachtig kind geweest, veel te stil voor een veertienjarige. Ze nam alles om zich heen in zich op zonder een woord te zeggen. Aanvankelijk was haar relatie met Richard turbulent, wat normaal was voor een tiener die moest wennen aan een nieuwe stiefvader. Maar beetje bij beetje leken ze een gemeenschappelijke basis te vinden.

Tenminste, dat dacht ik.

Die zaterdagmorgen had Richard zijn partners uitgenodigd voor de lunch. Het was een belangrijke gebeurtenis: ze zouden de uitbreiding van het bedrijf bespreken en Richard was vastbesloten een goede indruk te maken. Ik had de hele week besteed aan de voorbereiding, van het menu tot de kleinste decoratieve details.

Ik was in de keuken de salade aan het afmaken toen Sarah binnenkwam. Haar gezicht was bleek en er was iets in haar ogen dat ik niet meteen kon plaatsen: spanning, bezorgdheid.

vervolg op de volgende pagina