Harold Whitman, een gepensioneerd geschiedenisprofessor uit Ohio, had zijn leven gewijd aan het onderwijzen van het concept van nalatenschap: hoe vriendelijkheid, woorden en stille gebaren de tand des tijds doorstaan.

Toen zijn vrouw, Eleanor, aan kanker overleed, vond Harold troost in de zorg voor zijn kleinzoon, Ethan, terwijl zijn zoon Michael lange uren werkte als accountant en zijn schoondochter Rebecca met onveranderlijke nauwgezetheid en routine het huishouden beheerde.

Aanvankelijk verdroeg Rebecca Harold: zijn verhalen, zijn traagheid, zijn gewoonte om Sinatra-melodieën te neuriën tijdens het koffiezetten. Maar al snel begon ze te zuchten als hij vergat een kopje af te spoelen of de televisie te hard zette.

Op een avond hoorde Harold hem mompelen: “Hij is aardig, maar het is geen bejaardentehuis.”

Michael zei niets. Deze stilte deed hem meer pijn dan welk woord ook.

Vóór zonsopgang pakte Harold stilletjes een paar spullen in: een ingelijste foto van Eleanor, haar leesbril en de wollen jas die ze de winter voor haar dood had gebreid. Hij vertrok zonder een woord te zeggen, omdat hij geen last meer wilde zijn.

De sneeuw dwarrelde zachtjes neer terwijl hij door de slapende stad trok. Elke straathoek riep herinneringen op: de boekwinkel waar Eleanor hem een vulpen had gekocht, het restaurant waar Michael ooit zijn eerste milkshake had gemorst.

vervolg op de volgende pagina