Mijn relatie met mijn grootmoeder was een mengeling van frustratie en stille genegenheid. Elk jaar, voor mijn verjaardag, zette ze een vreemde traditie voort: ze gaf me niets meer dan een simpele, oude ansichtkaart. Ik was toen een tiener en het ontvangen van zo’n eenvoudig en waardeloos cadeau stelde me teleur. Ik fronste vaak mijn wenkbrauwen en rolde met mijn ogen, zonder de ware waarde van wat ze me gaf te beseffen.

Toen ze stierf, was ik 17. Het leven vloog voorbij. Ik werd volwassen, ging naar de universiteit, trouwde en scheidde. Twintig jaar later, op mijn 37e, keerde ik terug naar mijn ouderlijk huis. Tijdens het uitzoeken van oude spullen stuitte ik op een klein potje. Daarin zaten zeventien bekende stukjes papier: haar zeventien ansichtkaarten.

Ik begon ze één voor één te onderzoeken. Ik draaide er een om en een vreemd gevoel bekroop me. Ik verstijfde. Op dat moment drong een openbaring tot me door: deze ansichtkaarten, die zo gewoon leken, waren in feite aanwijzingen.

De boodschap van gedachten

vervolg op de volgende pagina