Veel vrouwen stellen zichzelf vragen wanneer ze naar hun eigen ouders kijken, of wanneer ze nadenken over hun eigen toekomst: hoe kan oprechte liefde soms omslaan in afstand? Waarom gaan sommige ouders, ondanks hun grote toewijding, hun leven lang door met een gevoel van eenzaamheid? De paradox is verontrustend… en toch is er een verklaring die vaak over het hoofd wordt gezien, zelfs wanneer die zich recht voor onze ogen ontvouwt.
Wanneer liefde overstroomt… en uiteindelijk verstikkend werkt
In veel gezinnen ontstaat een vergelijkbare dynamiek: aanvankelijk draait alles om de wens om het juiste te doen. Advies wordt gegeven, bescherming wordt geboden en er wordt “vooruitgedacht” om problemen te voorkomen. Maar na verloop van tijd kan deze overdaad aan goede wil een last worden voor het kind, dat inmiddels volwassen is. Een herhaalde opmerking, een te constante aanwezigheid, de behoefte om onmisbaar te zijn… en de relatie raakt subtiel, bijna onmerkbaar, gespannen.
Sommige vrouwen beseffen dit op een dag met verbazing: wat bedoeld was als een liefdevol gebaar, kan aanvoelen als een gebrek aan ruimte. En dat is het moment waarop afstand ontstaat.
