De essentiële behoefte aan autonomie: een noodzakelijke stap
We vergeten het soms, maar het opbouwen van een eigen leven is een essentiële overgang. Iedereen heeft zijn eigen keuzes, zijn eigen fouten en zijn eigen tempo nodig. Wanneer een ouder moeite heeft om deze autonomie te laten ontwikkelen, voelt het kind een stille druk, zelfs als er niets wordt gezegd. In de loop der jaren verandert deze druk in onrust en vervolgens in vervreemding.
De psycholoog Fritz Perls vatte het treffend samen: kinderen houden niet op van hun ouders te houden; ze nemen afstand wanneer ze bepaald gedrag niet langer kunnen verdragen. Niet uit gebrek aan genegenheid, maar om adem te halen.
De schok van het verstrijken van de tijd
Nog een vaak onuitgesproken realiteit: het is moeilijk om je ouders ouder te zien worden. Veel volwassenen voelen een zekere terughoudendheid bij deze verandering. Ze weten dat de balans verschuift, dat rollen veranderen. Soms willen ze er liever niet aan denken en storten ze zich in de wervelwind van het dagelijks leven: werk, verantwoordelijkheden, gezinsleven… niet uit onverschilligheid, maar omdat de emotie te intens is.
Ouders interpreteren deze terugtrekking vervolgens als een gebrek aan interesse, terwijl het vaak een beschermingsmechanisme is.
De stille misverstanden die de relatie schaden.
Verschillende opvattingen creëren een generatiekloof zonder dat we ons daarvan bewust zijn:
- vrijgevigheid wordt gezien als een emotionele schuld,
- het gebrek aan grenzen, waardoor het kind zijn behoeften niet kan uiten,
- De moeilijkheid om de eigen ontwikkeling en die van anderen te accepteren.
- impliciete vergelijkingen of verwachtingen.
Dit zijn nooit grote fouten, maar kleine, alledaagse dingen die uiteindelijk zwaar op je gaan wegen. Zoals een bekend deuntje dat te vaak in je hoofd blijft hangen.
