Een motorrijder vond om 3 uur ‘s nachts een Golden Retriever vastgeketend aan een brug, met een briefje: “Ik kan het me niet veroorloven haar in te laten slapen. Laat haar alsjeblieft niet lijden.”
De hond was wellicht acht jaar oud. Op haar buik zat een tumor ter grootte van een softbal. Ze ademde nauwelijks.
Iemand had water achtergelaten en zijn favoriete speeltje, een pluche eend die door jarenlange genegenheid helemaal gladgesleten was. Maar het was het tweede woord op zijn ketting dat alles veranderde.
Ik was gestopt om mijn motor te controleren toen ik kreunende geluiden hoorde. Jarenlang motorrijden, en zoiets had ik nog nooit meegemaakt.
Deze prachtige hond, stervende, verlaten, maar kwispelde nog steeds met haar staart toen ze me zag. Er stonden twee woorden op haar halsband.
De eerste ging over euthanasie. De tweede was anders. Het handschrift van een kind. Met potlood op een vel papier uit een schrift.
“Red Daisy alsjeblieft. Ze is alles wat ik nog heb. Papa zegt dat ze moet sterven, maar ik weet dat engelen op motoren rijden. Ik heb gebeden dat je haar zou vinden. Er zit 7,43 dollar in haar ketting. Dat is al het geld van de Tandenfee. Laat haar alsjeblieft niet alleen sterven. Liefs, Madison, 7 jaar.”
Maar wat er vervolgens stond, maakte me bang, want de eigenaar had niet…
58 jaar oud. Tweeënveertig jaar motorrijden. Ik dacht dat ik alles wel gezien had.
Ik had het mis.
vervolg op de volgende pagina
