Het regende pijlstoten, alsof de hemel zich in één keer wilde legen.

Luis rende de laan af, slalommend tussen de plassen en auto’s door. Zijn shirt plakte aan zijn huid, zijn cv was al nat en zat in een plastic hoesje tegen zijn borst gedrukt. Dit was zijn derde sollicitatiegesprek in twee maanden tijd, en hij had het gevoel dat als hij deze kans liet glippen, hij niet meer zou weten hoe hij er weer bovenop moest komen.

Hij dacht aan zijn moeder, de onbetaalde huur, de medicijnen die ze moesten rantsoeneren om rond te komen. ‘Je moet die baan krijgen, zoon,’ had ze hem die ochtend gezegd, terwijl ze met de vermoeide tederheid van iemand die te veel had geleden over zijn haar streek. ‘Het leven kan moeilijk zijn, maar word niet zo hard. Wat er ook gebeurt, blijf altijd een goed mens.’

Hij had geglimlacht, zonder te beseffen welke impact deze woorden enkele minuten later op hem zouden hebben.

Net toen hij de metro wilde nemen, viel zijn oog op een bushalte. Onder het golfplaten dak, bijna in een plas water, zag hij een tafereel dat hem diep raakte: een oude vrouw, met gebogen rug, haar blauwe jas doorweekt, rillend van de kou. Ze probeerde zich op te richten door tegen een paal te leunen, maar haar benen weigerden mee te werken. Mensen liepen langs haar heen; sommigen maakten geïrriteerd een omweg, anderen deden alsof ze haar niet zagen.

vervolg op de volgende pagina