“Vergeet niet dat ik een Navy SEAL ben, mijn liefste.” Hij fluisterde het zachtjes, dicht bij haar oor, zodat de duizend soldaten die rond de zandbak stonden het niet zouden horen. Alleen zij.

Vergeet niet dat ik een Navy SEAL ben! — Een commandant sloeg haar; zij sloeg hem bewusteloos voor de ogen van duizend soldaten…

Kapitein Maya Reeves stond strak in de houding, haar ogen gericht op de zee van uniformen die zich voor haar uitstrekte. Duizend soldaten vulden het oefenterrein van Fort Benning, hun gezichten getekend door verwachting, reikhalzend uitkijkend naar het begin van de demonstratie. De Georgische zon brandde, maar Maya bleef onverstoorbaar. Na drie missies in Afghanistan en een gespecialiseerde training die minder dan tien vrouwen hadden voltooid, kon een beetje hitte haar niet deren.

‘Ontspannen,’ zei de kapitein, ‘luitenant-generaal Janet Wolfenberger, de hoogstgeplaatste vrouwelijke officier in de geschiedenis van de luchtmacht. Ze sprak rustig terwijl ze wachtten tot de demonstratie begon.’ Nerveus? ‘Nee, mevrouw,’ antwoordde Maya oprecht. Haar achtergrond als MMA-vechter voordat ze bij het leger ging, had haar voorbereid op dit soort situaties.

“Een gevecht is een gevecht, of het nu in een boksring is of in de woestijn.” Kolonel Merrill Tenistol, de eerste Afro-Amerikaanse vrouw die het U2-spionagevliegtuig bestuurde, kwam op hen af. “Ze wachten op u, kapitein. Vergeet niet, dit is niet zomaar een demonstratie. Het is een boodschap.” Maya knikte. Deze gezamenlijke trainingsoefening had elite-eenheden uit alle krijgsmachtonderdelen samengebracht.

vervolg op de volgende pagina