“Vergeet niet dat ik een Navy SEAL ben, mijn liefste.” Hij fluisterde het zachtjes, dicht bij haar oor, zodat de duizend soldaten die rond de zandbak stonden het niet zouden horen. Alleen zij.

“Zijn missie: geavanceerde gevechtstechnieken op korte afstand demonstreren die levens kunnen redden wanneer wapens haperen of onbruikbaar zijn.” Terwijl ze naar het midden van het oefenterrein liep, zag Maya hem meteen. Commandant Jackson Hayes, Navy SEAL, zijn borst getooid met medailles die getuigden van zijn moed en dapperheid.

Zijn reputatie snelde hem vooruit. Twintig jaar dienst, meer dan een dozijn risicovolle reddingsoperaties en een onberispelijke staat van dienst. Hij was een legende. Volgens geruchten onder de officieren was hij echter ook ondraaglijk arrogant. “Kapitein Reeves,” bulderde hij, zijn stem galmde over het veld. “Ik heb me vrijwillig aangemeld om u te assisteren bij uw demonstratie vandaag.”

‘Dit was niet gepland.’ Maya had verwacht samen te werken met sergeant Rodrigas, die haar had geholpen bij de voorbereiding van de demonstratie. Ze wierp een blik op generaal Wolfenbar, die haar een nauwelijks waarneembare knik gaf. ‘Dank u wel, commandant,’ antwoordde Maya professioneel, hoewel een gevoel van ongemak haar bekroop. Hayes kwam dichterbij, zijn glimlach bereikte zijn ogen niet helemaal.

vervolg op de volgende pagina