We geloven vaak dat de dag waarop we ouders worden een perfect moment zal zijn, net als in de films: tranen van vreugde, een glimlach, een klein handje dat zich vastklampt. En toch… soms slaat de realiteit onverwacht toe, met rauwe emoties, verborgen angsten en woorden die sneller gaan dan wat we kunnen bedenken. Lucas en Emma hadden jaren gewacht op de komst van hun eerste kindje. Ze dachten dat ze er klaar voor waren. Tot dat ene moment in de verloskamer waarop Emma een ondenkbare zin uitriep: “Dit is niet mijn baby!”
Als je lang op een baby wacht, idealiseer je het (zonder dat je het beseft).
Emma en Lucas vormen een hecht stel: een verhaal dat ze samen, langzaam maar zeker, hebben opgebouwd, met eenvoudige rituelen en een band die is ontstaan door kleine details. Ze ontmoetten elkaar jong en door de jaren heen beloofden ze elkaar steeds weer dat “de tijd rijp zou zijn”. En toen de zwangerschap eindelijk een feit was, waren de emoties overweldigend… maar niet geheel sereen.
Want lang wachten gaat niet alleen over geduld hebben: het gaat ook over verbeelding. We projecteren onszelf in de toekomst, we dromen, we visualiseren een kamer, een naam, scènes uit het dagelijks leven. Soms creëren we zelfs onbewust een specifiek scenario. Emma had zichzelf in ieder geval van één ding overtuigd: ze verwachtte een jongen.
