Dasha stond voor de spiegel en zette haar sluier recht. De witte jurk, zorgvuldig een half jaar van tevoren uitgekozen, leek haar nu belachelijk. Alles was anders dan ze had gedroomd.
— Ben je klaar? — Maksim kwam de kamer binnen, glimlachend. — Iedereen wacht.
Ze knikte, maar vanbinnen trok alles samen. Zijn moeder, Ljoedmila Petrovna, liep sinds de ochtend met een zuur gezicht rond en fluisterde met familieleden. Dasha wist: vandaag zou er strijd zijn.
Restaurant. Champagne, gelach, muziek.
— Nou, Maksim, gefeliciteerd! — oom Kolja klopte de bruidegom op de schouder. — Getrouwd, nu moet je sterk blijven.
— Ja hoor, — snoof Ljoedmila Petrovna terwijl ze van haar wijn nipte. — Hou je maar stevig vast, jongen. Vooral als de bruidsschat op is.
Stilte. Dasha verstijfde met het glas in haar hand.
— Mam, — Maksim fronste. — Genoeg.
— Wat? — zijn moeder spreidde haar handen. — Ik zeg alleen de waarheid. Ze is geen model, geen zakenvrouw… Gewoon een kantoormuis. Hoewel… — ze kneep haar ogen samen. — Misschien kan ze tenminste koken?
De gasten begonnen ongemakkelijk te schuiven. Dasha voelde hoe het bloed naar haar gezicht steeg.
— Ljoedmila Petrovna, — zei ze zacht. — Vandaag is ónze dag. Laten we gewoon…
— Wat “gewoon”? — viel de schoonmoeder haar in de rede. — Ik stel alleen maar een vraag! Nou goed dan, jongen, als je haar nu eenmaal hebt gekozen… Hoewel Lenotsjka, de dochter van mijn vriendin…
Maksim trok zijn moeder aan haar mouw, maar ze wimpelde hem weg.
— Ach Max, ik zei het toch niet hardop! — lachte ze luid, terwijl ze de gasten bekeek. — Al had je natuurlijk wel iets beters kunnen vinden…
Dasha liet haar blik zakken. Een pijnlijke steek ging door haar buik.
— Trek je er niets van aan, — fluisterde haar vriendin.
Maar toen klonk de stem van tante Galja, Maksims zus, vanaf de tafel:
— Ik vind de jurk van de bruid eigenlijk wel leuk! Ongelooflijk hoe goed hij haar figuur verbergt.
Een zacht gegiechel.
Dasha stond op.
— Bedankt voor de warme woorden, — zei ze vlak. — Ik ga even mijn make-up bijwerken.
In het toilet ademde ze diep in, starend naar haar spiegelbeeld. “Zo… de eerste slag verloren. Maar de oorlog begint pas.”
Achter de deur klonk gefluister:
— Nou, Ljoeda, hoe gaat het plan? — een onbekende stem.
— Alles loopt perfect, — grinnikte de schoonmoeder. — Over een jaar scheiden we ze. Het appartement is tenslotte van haar.
Dasha verstijfde.
— En als het niet lukt?
— Het lukt wel, — zei Ljoedmila Petrovna vastberaden. — Ze is toch zo’n goedgelovige sukkel.
Zacht gelach. Voetstappen. De deur sloeg dicht.
Dasha maakte haar vuisten langzaam los. Dunne rode strepen stonden nog op haar handpalmen.
“Nee. Niet meer.”
Ze richtte haar rug, streek haar jurk glad en liep terug de zaal in.
Voor haar lag de oorlog.
Drie maanden na de bruiloft. Dasha was inmiddels gewend aan de venijnige opmerkingen van haar schoonmoeder, maar vandaag was de maat vol.
Ze zat in de keuken de post door te nemen, toen haar telefoon trilde. Een sms van de bank:
“Afboeking 49 870 roebel. Boetiek ‘Elegant’. Saldo: 3 120 roebel.”
Dasha verstijfde. Dat was haar salarisrekening. Het laatste geld voor de vakantie.
— Maksim! — riep ze. — Heb jij mijn bankpas gebruikt?
Haar man kwam de keuken binnen, nog steeds in zijn telefoon verdiept.
— Nee. Misschien heb je zelf ergens…
— Ik geef geen 50 duizend uit op één dag!
Ze opende de transactiegeschiedenis. De aankoop in de boetiek — vandaag om 14:30. Precies op het tijdstip dat zij op haar werk was.
Dasha belde de bank.
— Ja, de transactie is bevestigd met de PIN-code, — meldde de medewerker vriendelijk.
De PIN kenden alleen zij en…
— Galja, — fluisterde Dasha.
Maksims zus was gisteren op visite geweest, had om thee gevraagd. De bankpas lag in de tas op de stoel.
Dasha belde haar.
— Hallo, Dashenka? — tante Galja klonk onnatuurlijk opgewekt.
— Galja, heb jij 50 duizend van mijn rekening uitgegeven?
