— Ik heb ze niet uitgenodigd en ik wil ze niet eens zien! Als ze komen, vier jij Oud en Nieuw zonder mij! — stelde de vrouw haar man een ultimatum.
Anton was net bezig de laatste rits van zijn reistas dicht te trekken toen Lena met haar telefoon in de hand de kamer binnenkwam. De uitdrukking op haar gezicht zei hem meteen genoeg — er was iets gebeurd.
— Je moeder heeft gebeld, zei ze zacht, té zacht. — Ze feliciteerde ons met het vertrek. Ze zei dat ze heel blij voor ons was. En dat Svetka met Igor en de kinderen ook naar onze datsja komen. Morgenavond.
Anton verstijfde. De tas glipte uit zijn handen en viel met een doffe klap op de vloer.
— Len, ik…
— Meen je dit serieus? — haar stem trilde, maar ze herpakte zich. — Anton, we hadden toch een afspraak! Je had beloofd het aan niemand te vertellen!
— Dat heb ik ook niet gedaan! — hij hief zijn handen in een verdedigend gebaar. — Len, ik zweer het, ik heb alleen tegen mijn moeder gezegd dat we tijdens de feestdagen niet in de stad zouden zijn…
— En zij heeft natuurlijk meteen alles uitgezocht, — Lena glimlachte bitter. — En heeft direct je lieve zusje gebeld. Weet je, ik kan me zelfs voorstellen hoe dat ging. “Lena en Anton hebben blijkbaar een of andere datsja gekregen, kun je je dat voorstellen? Ze vieren daar Oud en Nieuw. Helemaal alleen. Wat egoïstisch van ze, vind je ook niet?”
— Lena, zo heeft mama het niet gezegd…
— Niet zo? — ze draaide zich naar hem om en hij zag tranen in haar ogen. — Waarom heeft je zus dan haar koffers al gepakt en is ze van plan met haar hele gezin te komen? Ze neemt de kinderen ook mee, voor de duidelijkheid!
Anton ging op de rand van het bed zitten en voelde hoe alles instortte. Zes maanden. Zes maanden hadden ze zich op die datsja uit de naad gewerkt.
Toen tante Nina in het voorjaar overleed, belde Lena’s moeder haar laat op de avond met het nieuws: tante had haar datsja in de omgeving van Moskou aan Lena nagelaten. Een klein perceel, een oud huisje, een banya, een kas. Lena barstte toen in tranen uit — ze hield van tante Nina, ook al zagen ze elkaar niet vaak.
— We zouden kunnen… — begon ze toen, terwijl ze haar tranen afveegde. — Misschien moeten we het proberen? Alles opknappen? We hebben nooit een eigen plek gehad waar we gewoon even aan alles kunnen ontsnappen.
Anton stemde meteen toe. Het stadsappartement, het constante lawaai, de buren boven hen die al drie jaar lang aan het verbouwen waren — het putte hen uit. En hier was er een eigen huis, stilte, bos in de buurt.
— Maar laten we het niemand vertellen, — vroeg Lena. — Nog niet. Eerst alles op orde brengen. Je weet hoe dat gaat — ineens heeft iedereen advies, iedereen weet hoe het beter moet. En jouw familie…
Ze sprak haar zin niet af, maar Anton begreep haar. Zijn familie. Een moeder die het haar plicht vond om elke stap van hen te controleren. Zijn zus Sveta, die elk evenement wist om te buigen tot iets waar zij zelf voordeel uit haalde. Igor, haar man, een eeuwige levensgenieter die vond dat de wereld hem iets verschuldigd was, gewoon omdat hij bestond.
— Goed, — had Anton toen gezegd. — We zeggen het tegen niemand.
En dat deden ze ook. Elk weekend vanaf mei reden ze naar de datsja. Eerst ruimden ze alles op — tante Nina had de laatste jaren niet meer voor het terrein kunnen zorgen en alles was verwilderd en vervallen. Daarna begonnen ze met de renovatie van het huis.
Anton schilderde de muren, verving de bedrading, repareerde het dak. Lena schrobde de vloeren, plakte behang, zocht meubels op rommelmarkten en online. Ze staken elke vrije cent en elke vrije minuut erin.
In de zomer kwamen ze elk weekend, rustten niet uit, gingen niet op vakantie naar zee zoals al hun kennissen. Ze werkten.
— Kijk eens hoe mooi het wordt! — straalde Lena van geluk toen ze in augustus de veranda af hadden. — Anton, stel je voor, we kunnen hier Oud en Nieuw vieren! Een kerstboom neerzetten, de open haard aanmaken…
— We hebben geen open haard, — glimlachte Anton.
— Dan bouwen we er een! — ze lachte en sloeg haar armen om hem heen. — Het gaat ons lukken.
En ze bouwden er een. Anton vond een vakman die hielp om een echte houtgestookte haard in de woonkamer te installeren. Het kostte een hoop geld, maar toen ze in oktober voor het eerst vuur maakten, zat Lena op de vloer voor de dansende vlammen en huilde ze van geluk.
