— De geldkraan is dicht! — ik heb de kaarten geblokkeerd, en mijn veertigjarige man hoorde voor het eerst van mij: ga zelf maar geld verdienen!
Lera werd niet wakker van de wekker, maar omdat het in de kamer benauwd was, zoals in een bus tijdens de spits, waar de chauffeur is vergeten de airco aan te zetten en de passagiers ervan overtuigd zijn dat frisse lucht schadelijk is voor de gezondheid.
Ze keek automatisch naar het plafond — de spin die in de hoek zat, leek het enige levende wezen te zijn dat niet klaagde over de hitte.
“Misschien lijdt hij ook, maar dan zwijgend. In tegenstelling tot mijn familie,” dacht Lera somber en draaide zich op haar andere zij.
In de keuken kletterde het servies al. Dat betekende dat Valentina Sergejevna was opgestaan. Lera kende dit ritueel maar al te goed: haar schoonmoeder stond om zeven uur op en begon lawaai te maken, alsof ze in competitie was met de gemeentelijke diensten.
— Lerochka, opstaan, het is al half acht! — klonk het opgewekt, bijna spottend, vanuit de keuken. — Jij bent de enige die werkt, verslaap je niet!
— Bedankt voor de herinnering, — bromde Lera terwijl ze opstond. — Alsof ik dat zonder u niet wist.
In de gang kwam haar man Roman haar tegemoet. Hij zat in zijn onderbroek met zijn telefoon in de hand en scrolde ergens fanatiek doorheen. Hij keek zo serieus, alsof hij het lot van het land aan het bepalen was. In werkelijkheid, dat wist Lera, besloot hij welke voetballer “vandaag zou binnenkomen in de weddenschap”.
— Rom, misschien zou je je even aankleden, — zei Lera terwijl ze langs hem liep.
— Waarom? — haalde hij zijn schouders op zonder zijn ogen van het scherm te halen. — Ik ben toch thuis. Hier heerst een eigen sfeer.
— Ja hoor. De sfeer van een vliegenmepper, — kon Lera niet laten.
Roman reageerde niet. Zijn brein was blijkbaar volledig opgeslokt door de quotering op Spartak.
In de keuken werd Lera begroet door de geur van aangebrande havermout. Valentina Sergejevna stond in haar ochtendjas bij het fornuis en roerde iets in een pan.
— Ik heb pap voor je gekookt, — zei ze alsof ze een heldendaad had verricht. — Zodat je kracht hebt. Tenslotte rust het hele huishouden op jou.
— Dank u wel, natuurlijk, — antwoordde Lera terwijl ze koffie inschonk, — maar ik ontbijt meestal met yoghurt.
— Dat is toch geen eten! — verontwaardigde de schoonmoeder zich. — Pap, dát is de basis. Niet voor niets heb ik mijn hele leven kinderen op school ermee gevoed.
