Jelena legde een verpakking kip in het mandje en schatte hoeveel budget er nog over was tot haar salaris. Nog twee weken te gaan. Ze moest op alles besparen, zoals gewoonlijk.
‘Len, ben je klaar?’ vroeg haar man Andrej terwijl hij met zijn eigen mandje naar haar toe kwam. ‘Mama wacht al bij de cosmetica.’
Ze hadden afgesproken zijn moeder, Valentina Ivanovna, te ontmoeten in het winkelcentrum. De vrouw was onlangs met pensioen gegaan en klaagde vaak over geldgebrek. De pensioenuitkering was klein, de medicijnen duur, en voor zichzelf bleef er helemaal niets over.
‘Waar is ze?’ vroeg Jelena terwijl ze de ruime afdeling rondkeek.
‘Daar, bij de anti-aging lijn.’
Valentina Ivanovna stond bij het schap en bestudeerde aandachtig de ingrediënten van een gezichtscrème. Ze draaide een klein potje in haar handen en las met samengeknepen ogen de kleine letters.
‘Goedemiddag, Valentina Ivanovna,’ begroette Jelena haar.
‘Hallo, lieverd. Andrej, kijk eens wat een goede crème. Collageen, hyaluronzuur – alles wat ik op mijn leeftijd nodig heb.’
‘En hoeveel kost het?’ vroeg haar zoon.
‘Drie duizend tweehonderd. Behoorlijk duur, natuurlijk. Maar men zegt dat hij heel effectief is.’
Andrej pakte het potje en draaide het om.
‘Wat heet duur? Mam, neem gewoon wat je leuk vindt. Ik betaal alles.’
Jelena keek verbaasd naar haar man. Nog diezelfde ochtend had hij geklaagd dat ze bijna geen geld meer hadden. Hij telde elke roebel, wilde niet naar de bioscoop en zei dat ze tot het salaris moesten besparen.
‘Jongen, wat zeg je nu? Het is toch duur,’ bracht Valentina Ivanovna verlegen uit.
‘Mama, niets is me te veel voor jou. Je hebt al die jaren op jezelf bezuinigd, het is tijd om jezelf eens te verwennen. Laten we nog iets uitzoeken.’
Hij leidde zijn moeder naar een andere vitrine waar parfumflacons schitterden. Jelena liep zwijgend achter hen aan en probeerde te begrijpen waar die plotselinge vrijgevigheid vandaan kwam. Had hij een bonus gekregen? Of ergens geld geleend?
‘En dit parfum wilde ik al heel lang proberen,’ bekende zijn moeder terwijl ze naar een elegante Franse flacon wees. ‘Weet je nog, de actrice uit die film gebruikte het?’
Andrej keek naar het prijskaartje en trok geen spier.
‘Vijfduizend? We nemen het! En die crème, neem ook de beste variant. Misschien vind je nog iets leuks?’
‘Androesja, ben je gek geworden! Het is allemaal zó duur,’ bracht de vrouw verbijsterd uit.
‘Mam, mag ik mijn eigen moeder geen cadeau geven? Je hebt het verdiend. Je hebt je hele leven gewerkt, mij en mijn broer grootgebracht, en nooit tijd voor jezelf gehad.’
Valentina Ivanovna bloeide helemaal op door zulke woorden. Haar zoon verwende haar zelden met cadeaus. Meestal beperkte het zich tot een bescheiden boeketje voor haar verjaardag of op 8 maart. Maar nu was hij zo vrijgevig!
‘Misschien kunnen we nog naar een foundation kijken?’ vroeg ze voorzichtig.
‘Natuurlijk! Kies alles wat je wilt.’
Jelena keek toe, steeds verbaasder. Haar man leek volledig losgeslagen. Hij koos de duurste producten uit en lette helemaal niet op het geld. Terwijl ze gisteren nog ruzie hadden om het kopen van waspoeder — hij stond erop de goedkoopste te nemen.
‘Wat is dit voor crème?’ vroeg Valentina Ivanovna en wees naar een goudkleurige verpakking.
‘Dat is een premium anti-rimpel lijn,’ legde de verkoopster uit. ‘Heel effectief, maar niet goedkoop.’
‘We nemen het!’ riep Andrej zonder aarzelen. ‘Mam, jij wordt de mooiste van allemaal.’
De vrouw straalde van geluk. Ze had zich al heel lang niet zo gewenst en geliefd gevoeld. Haar zoon zorgde écht voor haar en waardeerde haar.
Een half uur later stonden ze bij de kassa met een volle mand. De kassière begon de producten te scannen en noemde de prijzen. Jelena rekende in haar hoofd mee en schrok. Twaalfduizend roebel! Meer dan de helft van hun maandelijkse budget voor boodschappen en huishoudelijke uitgaven.
‘Dat wordt dan twaalfduizend vierhonderd roebel,’ zei de kassière.
