Andrej greep naar zijn zak om zijn portemonnee te pakken, maar zijn gezicht veranderde plotseling.
‘O nee, verdorie, ik heb mijn contant geld thuis laten liggen,’ zei hij en sloeg theatraal tegen zijn voorhoofd. ‘Len, geef even je pinpas.’
Op dat moment begreep Jelena alles. Er was geen bonus. Geen lening. Hij had gewoon besloten zich voor te doen als een grootmoedige zoon — op háár kosten. En hij had haar niet eens gewaarschuwd of toestemming gevraagd.
Ze reikte hem zwijgend haar kaart aan, maar van binnen kookte ze. Hoe dúrfde hij? Over haar salaris beschikken zonder iets te zeggen? Zeker nu ze op elke roebel moeten letten? Hij had haar gewoon in de val laten lopen! Hoe moest ze zijn moeder nu nog weigeren als ze al bij de kassa stonden?!
‘Wat heb ik toch een zorgzame zoon!’ zei Valentina Ivanovna vertederd terwijl ze de tassen met cadeaus tegen haar borst drukte. ‘Dank je wel, Androesja. Ik ben zó gelukkig!’
‘Graag gedaan, mam. Je hebt het verdiend. Je zult prachtig zijn, al je vriendinnen zullen jaloers zijn.’
‘Je bent zo’n lieverd. Hardwerkend, attent. Ik ben trots op je.’
Jelena deed haar best om het humeur van zijn moeder niet te verpesten. Maar met haar man zou ze nog praten. Absoluut praten. Hij zou haar alles teruggeven! En uitleggen waarom hij met háár ruziede om vijf roebel, maar hier ineens zo royaal was!
Ze liepen richting de uitgang van het winkelcentrum. Valentina Ivanovna liep voorop, blij kijkend naar haar aankopen en al plannen makend wanneer ze wat zou gaan gebruiken. Andrej glimlachte tevreden, duidelijk trots op de indruk die hij had gemaakt.
‘Zullen we nog ergens anders langsgaan?’ stelde hij voor. ‘Misschien even bij de kleding kijken?’
‘Androesja, het is genoeg zo. Ik ben nu al blij als een kind,’ lachte zijn moeder.
Ze waren al bijna bij de uitgang toen er achter hen een luide stem klonk:
‘Andrej! Nou zeg, wat een ontmoeting!’
Jelena draaide zich om. Een man van een jaar of veertig kwam op hen af — stevig gebouwd, leren jack, een massieve gouden ketting om zijn nek. Zijn gezicht was gebruind en zelfverzekerd. En Jelena merkte meteen hoe het gezicht van haar man veranderde. Andrej werd in één klap lijkbleek; de vrolijke glimlach verdween onmiddellijk.
‘Hoi, Kostja,’ zei Andrej met een geforceerde glimlach, zichtbaar moeite doend zichzelf te herpakken.
‘Kijk eens aan — Andrej slentert door het winkelcentrum en koopt cadeautjes!’ Kostja keek veelbetekenend naar de tassen in de handen van Valentina Ivanovna. ‘Gaat zeker goed met de zaken? Blijkbaar heb je geld zat?’
‘Dit is mijn moeder, ze is binnenkort jarig,’ mompelde Andrej, terwijl hij op de verwarde vrouw wees.
‘O zo! Aangenaam kennis te maken!’ Kostja knikte galant naar Valentina Ivanovna. ‘Uw zoon is gul, zie ik. Als hij zulke cadeaus kan betalen, dan kan hij ook eindelijk z’n schulden terugbetalen.’
Er viel een ongemakkelijke stilte. Valentina Ivanovna keek haar zoon vragend aan.
‘Wat voor schulden, Androesja?’
‘Uw zoontje is me een aardig bedrag verschuldigd,’ zei Kostja met een brede glimlach. ‘Driehonderdduizend roebel, om precies te zijn. Hij rekt het nu al een half jaar. En nu zie ik hem hier met geld smijten, links en rechts.’
De lucht leek te verdichten. Valentina Ivanovna deed een stap achteruit en drukte de tassen steviger tegen zich aan. Verwarring en schrik stonden op haar gezicht geschreven.
‘Driehonderdduizend?’ fluisterde ze nauwelijks hoorbaar. ‘Andrej, is dat waar?’
‘Mam, dat… dat is lastig uit te leggen,’ begon haar zoon te stamelen zonder zijn blik op te heffen.
‘Wat is daar lastig aan?’ ging Kostja vrolijk verder, duidelijk genietend van de situatie. ‘We speelden po…ker in goed gezelschap. Uw zoon wilde laten zien wat hij kon. Hij zette flink in, probeerde te bluffen. Maar de kaarten zaten tegen. Hij verloor en beloofde binnen een maand terug te betalen. Inmiddels zijn we zes maanden verder.’
Jelena stond aan de grond genageld. Driehonderdduizend roebel. Andrej speelt? Wat ging er door zijn hoofd? En vooral — waarom had hij al die tijd gezwegen?
