— Anja, er komt voorlopig geen bruiloft. Mijn ouders hebben een auto gekocht, er is geen geld, — overrompelde de bruidegom haar.
— Anja, er komt voorlopig geen bruiloft. Mijn ouders hebben een auto gekocht.
Deze woorden klonken als een donderslag bij heldere hemel. Anna verstijfde met een theekopje in haar handen, niet gelovend wat ze hoorde. Nog maar een uur geleden was ze thuisgekomen na het passen van haar trouwjurk; ze had voor haar moeder rondgedraaid, laat zien hoe perfect die zat.
De sneeuwwitte zijde benadrukte prachtig haar figuur, de sluier viel als een waterval langs haar schouders. Ze voelde zich een prinses uit een sprookje. Irina Pavlovna had zelfs een traantje weggepinkt van ontroering toen ze haar dochter in de witte jurk zag.
En nu zat Kirill tegenover haar op hun favoriete bank en sprak woorden die al haar dromen vernietigden.
De stilte hing zwaar tussen hen in. Buiten begon het licht te miezeren, regendruppels tikten tegen de vensterbank. Anna zette langzaam het kopje op de salontafel neer. Haar handen trilden verraderlijk.
Drie jaar geleden hadden ze elkaar ontmoet op de verjaardag van een gemeenschappelijke vriendin. Kirill leek Anna betrouwbaar en serieus — in tegenstelling tot haar eerdere wispelturige vriendjes. Hij werkte als ingenieur in een fabriek, woonde met zijn ouders in een ruime driekamerflat en had carrièreplannen. Anna gaf Engelse les op een talenschool en huurde een klein appartement aan de rand van de stad.
Zijn aanzoek was prachtig — in een restaurant, met live muziek en een ring in een champagneglas. Anna huilde van geluk. Ze besloten de bruiloft over vijf maanden te vieren — precies aan het begin van de herfst.
Twee weken geleden waren beide families bij elkaar gekomen voor een diner bij Anna’s ouders. Irina Pavlovna had haar beroemde stoofpot gemaakt, Oleg Viktorovitsj opende een fles goede wijn. Kirills ouders — Lidia Sergejevna en Nikolaj Ivanovitsj — brachten een zelfgebakken appeltaart mee.
— Laten we meteen afspreken wie waarvoor verantwoordelijk is, — begon Irina Pavlovna zakelijk terwijl ze een notitieboekje pakte. — Zodat er later geen misverstanden ontstaan.
— Helemaal mee eens, helemaal mee eens, — knikte Nikolaj Ivanovitsj. — Lida en ik hebben besproken dat wij het restaurant, de ringen en de bus voor de gasten regelen.
— Geweldig! — glimlachte Oleg Viktorovitsj. — Dan betalen wij de jurk van de bruid, de ceremoniemeester, de dj en de fotograaf met videograaf.
Allen hieven hun glazen. Anna straalde van geluk, Kirill hield haar liefdevol vast. Het leek alsof alleen maar vreugde hen te wachten stond.
De weken daarna vlogen voorbij in aangename voorbereidingen. Anna bezocht met haar moeder alle bruidswinkels in de stad. Haar vader mopperde over de prijzen, maar reed hen netjes overal naartoe en hielp met het kiezen van een fotograaf.
— Honderdvijftigduizend voor een jurk! — schudde Oleg Viktorovitsj zijn hoofd. — In mijn tijd kon je voor dat geld een halve bruiloft betalen!
— Pap, het is maar één keer in je leven, — smeekte Anna.
— Goed dan, prinses, — gaf hij toe. — Als jij maar gelukkig bent.
Ze betaalden een voorschot voor de jurk, maakten afspraken met de ceremoniemeester, een gezellige jongen genaamd Dima die een onvergetelijk programma beloofde. De fotograaf liet zijn portfolio zien — de foto’s waren betoverend.
Maar Kirill stelde de keuze van het restaurant steeds uit.
— We hebben nog tijd, dat komt wel goed, — wuifde hij weg. — Laten we liever naar de film gaan.
Anna drong niet aan. Ze dacht — zijn ouders hebben ervaring, zij regelen het wel.
De eerste zorgwekkende signalen kwamen een maand later. Kirill bleef steeds vaker laat op het werk, met als excuus dat het spitsuur was. Op vragen over het restaurant gaf hij ontwijkende antwoorden. Zijn ouders, die eerder actief belden en zich in de voorbereidingen mengden, waren ineens stilgevallen.
Op een avond zat Anna in de keuken te eten met haar moeder. Haar vader was op zakenreis.
— Dit is allemaal erg vreemd, — zei Irina Pavlovna scherp terwijl ze haar kopje neerzette. — Wij hebben al de helft van het geld als voorschot betaald. En zij hebben zelfs de ringen nog niet besteld! Moeten wij de hele bruiloft alleen dragen?
— Mam, stel je nou niet aan, — probeerde Anna haar verloofde te verdedigen, al knaagde er diep vanbinnen een twijfeltje. — Misschien hebben ze het gewoon druk.
— Druk? Drie weken geen enkel telefoontje! Lida belde vroeger om de dag, om het menu te bespreken. En nu — stilte.
