Anna sliep die nacht geen minuut. Ze ging de gebeurtenissen van de afgelopen weken na. Kirill was inderdaad afstandelijk geworden. Op haar enthousiasme over de jurk reageerde hij lauw. Toen ze hem foto’s van boeketten liet zien, knikte hij alleen maar terwijl hij in zijn telefoon keek.
De volgende ochtend besloot ze hem direct te confronteren.
— Kirill, hebben jouw ouders het restaurant al gekozen? Over drie maanden is het zover, goede locaties zijn snel weg.
— Huh? Ja, ja, ze kiezen nog. Maak je geen zorgen, — mompelde hij terwijl hij zijn overhemd aantrok.
— En de ringen? Die moet je ook van tevoren bestellen, vooral als er een gravure op moet.
— Anja, houd nou op! — snauwde hij. — Het komt allemaal goed! Zet liever thee…
De scherpte in zijn stem sloeg haar met verstomming. Kirill had nog nooit zo tegen haar gesproken. Een kil gevoel kroop in haar borst.
En nu stortte de waarheid als een lawine op haar neer.
— Hoezo een auto? — Anna kon het nog steeds niet geloven. — Wat voor auto? En de bruiloft? We hadden toch afspraken!
— Nou ja, mijn vader zag een goed aanbod… Een nieuwe Camry, bijna niet gereden. Zo’n kans konden we niet laten schieten, — legde Kirill eentonig uit.
— Kirill, over drie maanden is de bruiloft! Mijn ouders hebben al aanbetalingen gedaan! En jullie ouders zouden het restaurant regelen!
— Er is geen geld, — mompelde hij. — We hebben zelfs een lening genomen. Mama zegt dat de auto belangrijker is. De bruiloft kan wachten. We kunnen gewoon voor de burgerlijke stand trouwen, en het feest later…
Anna stond op. Haar benen voelden slap aan.
— Ga weg, — zei ze zacht.
— Anja, doe nou niet zo…
— Ga weg! — schreeuwde ze. — Weg met jou!
Die avond vertelde Anna haar ouders alles tijdens het familiediner. Oleg Viktorovitsj, net terug van zakenreis, luisterde zwijgend. Toen sloeg hij plotseling met zijn vuist op tafel. Het servies rammelde.
— Dit is een klap in het gezicht! — bulderde hij. — Wij hebben ons deel gedaan! We hebben betaald! En zij… die…
— Oleg, kalmeer, — Irina Pavlovna legde haar hand op zijn schouder, al was ze zelf wit van woede.
— Kalmeren? Anja, lieverd, — hij draaide zich naar zijn dochter, — begrijp je dat dit nog maar het begin is? Als ze nu al zo doen, hoe zal het dan later zijn?
Anna huilde zwijgend. Tranen rolden over haar wangen, haar mascara liep uit. Al haar dromen over een witte jurk, de eerste dans, een gelukkig gezin — alles was in één ogenblik ingestort.
Die nacht kon Anna niet slapen. Ze deed haar badjas aan en ging naar de keuken. Ze zette thee en ging bij het raam zitten. Buiten fonkelden de lichten van de nachtelijke stad.
De deur kraakte. Kirill stond in de deuropening — blijkbaar had hij zijn sleutel gebruikt.
— Kun je niet slapen? — vroeg hij terwijl hij tegenover haar ging zitten.
Anna keek zwijgend naar buiten. De thee in haar mok koelde af.
— Anja, doe niet zo. Kom op, we verplaatsen het gewoon met een half jaar. Of een jaar. Wat is daar nu zo erg aan?
Ze draaide langzaam haar hoofd naar hem.
— Kirill, zeg eerlijk. Wil je echt trouwen? Of deed je dit alleen voor mij?
Het bleef lang stil. Uiteindelijk haalde hij geërgerd zijn schouders op:
— Nou ja, mijn ouders hebben het zo besloten… Ik kan hen niet tegenwerken. Ze doen het toch voor ons. Die auto komt goed van pas…
