— Voor ons? — Anna lachte bitter. — Of voor hen? Weet je wat, Kirill? Jij bent geen man. Jij bent een jongen die zich verstopt achter mama’s rokken.
— Waag het niet…
— Wat dan? De waarheid is pijnlijk? Weet je wat? Laat je sleutel hier en ga weg. Naar je mama. Zij zal wel soep voor je koken en je over je bol aaien.
Er brak iets in haar — en tegelijk voelde ze zich bevrijd. Alsof een zware steen, die maandenlang op haar borst had gedrukt, plotseling verdween. Ze begreep — deze man zou nooit haar steun zijn. Hij zou nooit hun toekomstige gezin op de eerste plaats zetten. Hij zou altijd naar zijn ouders blijven kijken, excuses zoeken en verantwoordelijkheid ontwijken.
— Je zult dit nog betreuren! — riep hij en sloeg de deur dicht.
Anna antwoordde niet. Haar tranen waren opgedroogd. Alleen leegte bleef over.
De volgende ochtend begon Anna de bruiloft af te zeggen. Fotografe Marina toonde begrip en gaf een deel van de aanbetaling terug. Ceremoniemeester Dima kwam haar zelfs tegemoet.
Met de jurk was het moeilijker. De bruidszaak weigerde de aanbetaling terug te geven — de jurk was al in制作. Ze moest het verlies slikken.
Kirill probeerde te bellen en stuurde berichten. Toen kwam hij met bloemen. Anna deed de deur niet open.
— Anja, je houdt toch van me! Wees niet zo streng!
— Ga weg, Kirill, — antwoordde ze door de deur. — Het is voorbij.
— Je zult er spijt van krijgen! Niemand wil je trouwen met zo’n karakter!
Ze reageerde niet. Ze liep gewoon naar haar kamer, deed haar koptelefoon op en zette de muziek harder.
Een week later belde Lidia Sergejevna.
— Anejka, waarom reageer je zo scherp? — klonk haar stroperige stem. — Nou ja, we kochten een auto, en? Voor ons allemaal! Voor de kleinkinderen! Kirjusha maakt zich zo’n zorgen…
— Lidia Sergejevna, welke kleinkinderen? Van uw infantiele zoon? — onderbrak Anna haar ijzig. — Uw Kirjusha mag zich zoveel zorgen maken als hij wil. Er komt geen bruiloft. Dag.
Ze hing op en blokkeerde het nummer. Daarna dat van Nikolaj Ivanovitsj. En daarna dat van Kirill.
Kirills ouders waren beledigd en vertelden kennissen dat Anna materialistisch was en de verloving verbrak vanwege geld.
Anna verdedigde zich niet. Iedereen die haar kende, geloofde die roddels niet.
Ze zag Kirill nooit meer. Hij bleef bij zijn ouders wonen en hielp de lening voor de auto af te betalen.
Vier maanden gingen voorbij. Anna stortte zich op haar werk — nam extra uren, begon cursussen voor internationale examens te geven. Ze schreef zich in voor yoga, ontmoette vriendinnen, las boeken die ze lang had uitgesteld. Haar leven kreeg langzaam weer kleur.
