— Onderteken hier, en het appartement is van u, — zei de notaris, maar ik trok mijn hand bruusk terug toen ik zag dat mijn schoonmoeder al naar mijn documenten greep.
— Onderteken hier, en het appartement is van u, — de notaris reikte de papieren aan Tamara, maar zij trok haar hand scherp terug toen ze zag dat haar schoonmoeder al naar de papieren tastte.
Deze scène in het notariskantoor werd een keerpunt in Tamara’s leven. Ze zat tegenover de notaris, de map met documenten stevig in haar handen geklemd, en voelde hoe er koude rillingen over haar rug liepen.
Naast haar zat haar man Viktor, en tegenover hen — zijn moeder, Galina Petrovna. Een vrouw met een keurige kapsel en kille grijze ogen, die de afgelopen drie jaar Tamara’s leven in een ware nachtmerrie had veranderd.
— Goed, laten we dit even verduidelijken, — de notaris schoof haar bril recht. — Het appartement wordt op naam van Tamara Sergejevna geregistreerd, klopt dat?
— Nee! — viel Galina Petrovna scherp in. — Op naam van mijn zoon! Dat is toch logisch — een man hoort eigenaar van de woning te zijn.
Tamara voelde hoe alles in haar begon te koken. Dit appartement kocht ze met het geld dat ze van haar grootmoeder had geërfd. Geld dat ze de afgelopen vijf jaar zorgvuldig had gespaard en vermeerderd. En nu wilde haar schoonmoeder dat het appartement op naam van Viktor kwam?
— Mama heeft gelijk, — zei Viktor plots. — Zo is het beter.
Tamara draaide zich naar haar man, ongelovig. Ze hadden dit besproken! Afspraken gemaakt dat het appartement op haar naam zou komen — het was immers haar geld!
— Vitya, we hadden toch afgesproken… — begon ze, maar Galina Petrovna onderbrak haar.
— Lieverd, maak geen scène in het bijzijn van vreemden. Je begrijpt toch dat dit beter is voor de familie? Je weet maar nooit — stel dat jullie ooit scheiden, dan staat mijn zoon straks op straat?
De notaris schraapte haar keel:
— Sorry, maar ik kan de documenten alleen opstellen zoals aangegeven staat in het koopcontract. En daar staat Tamara Sergejevna als koper.
— Dat kan worden aangepast! — verhief Galina Petrovna haar stem. — Vitya, zeg iets!
Viktor schoof ongemakkelijk op zijn stoel:
— Toma, misschien heeft mama gelijk? Laten we het op mijn naam zetten, wat maakt het uit? We zijn toch familie.
Tamara voelde een brok in haar keel. Drie jaar geleden, toen ze net trouwden, was Viktor anders. Zorgzaam, attent, altijd aan haar zijde. Maar zodra ze dichter bij zijn moeder gingen wonen, veranderde alles.
Galina Petrovna begon elk van hun stappen te controleren, en Viktor… Viktor stopte ermee haar man te zijn. Hij werd een moederskindje, dat geen stap zette zonder haar goedkeuring.
— Wat maakt het uit? — Tamara probeerde kalm te blijven. — Dit is mijn geld, Vitya. Geld van mijn oma.
— En dan? — snoof Galina Petrovna. — Jullie zijn een gezin! In een normaal gezin is alles gezamenlijk. Of vertrouw je mijn zoon niet?
Tamara keek haar schoonmoeder aan. Vanaf hun eerste ontmoeting had deze vrouw duidelijk gemaakt dat ze haar niet goed genoeg vond voor haar kostbare zoon. Te eenvoudig, te arm, te zelfstandig. Galina Petrovna droomde van een andere schoondochter — gehoorzaam, zwijgzaam, bereid om haar elke wens te vervullen.
— Ik vertrouw Viktor, — zei Tamara langzaam. — Maar dit appartement komt op mijn naam.
Er viel een ijzige stilte. Galina Petrovna werd rood van woede:
— Ondankbare vrouw! Wij hebben je in onze familie opgenomen en jij…
— En ik wat? — Tamara stond op. — Ik koop een appartement met mijn eigen geld en wil eigenaar worden. Is dat een misdaad?
— Vitya, hoor je hoe ze tegen me praat?! — Galina greep dramatisch naar haar hart. — O, ik voel me niet goed…
Viktor sprong overeind en snelde naar haar toe:
— Mama, mam! Toma, kijk wat je hebt gedaan!
Maar Tamara had dit toneelstuk al vaker gezien. Elke keer dat ze haar rechten probeerde te verdedigen, kreeg Galina Petrovna ineens een “hartaanval”.
— Laat me de ambulance bellen, — stelde de notaris voor, maar Galina zwaaide afwerend.
— Nee, niet nodig! Gewoon wat water… Vitya, breng me naar huis.
Viktor hielp zijn moeder opstaan en wierp Tamara een verwijtende blik toe:
— Ben je tevreden? Je hebt mijn moeder zover gebracht!
— Ik wil alleen mijn appartement met mijn eigen geld kopen, — antwoordde Tamara moe.
— We praten hier thuis verder over, — siste Viktor en leidde zijn moeder naar buiten.
Tamara bleef alleen met de notaris achter. De vrouw keek haar meelevend aan:
— Het is een lastige situatie. Maar wettelijk hebt u volledig het recht het appartement op uw naam te zetten. Het is uw geld en uw beslissing.
— Dank u, — Tamara haalde haar documenten tevoorschijn. — Laten we alles vandaag afronden.
Een uur later verliet ze het notariskantoor met de eigendomspapieren in haar handen. Het appartement was nu officieel van haar. Maar vreugde voelde ze nauwelijks — alleen angst voor wat haar thuis te wachten stond.
Ze kwam laat thuis. Ze had expres in een café gezeten, om een confrontatie met haar man en schoonmoeder uit te stellen. Maar eraan ontsnappen lukte niet. Zodra ze de deur opendeed, klonk de stem van Galina Petrovna uit de woonkamer:
— Daar is ze eindelijk!
Tamara liep naar binnen. Viktor zat naast zijn moeder op de bank. Beiden staarden haar aan alsof ze een misdaad had begaan.
— Ben je tevreden? — begon Viktor. — Heb je je eigen appartement gekocht?
