Ik had nooit gedacht dat verdriet in zijde kon verschijnen en zich kon verbergen tussen champagneglazen, maar daar zat ik dan, in de derde rij op de bruiloft van mijn jongere zus, in een tweedehands jurk, met een opgelegde glimlach.

Mijn zoon Luka zat naast me, in een klein pakje waar ik twee salarissen voor had uitgegeven. Met zijn voetjes bungelend onder de tafel straalde zijn gezicht, vol onwetendheid over wat zou gebeuren.

Die dag hoopte ik naïef op vrede. Misschien op acceptatie.
Maar één moment veranderde alles en hielp me mijn stem te vinden.

Vergeten zus en perfecte bruid
Zonder twijfel zag Violetta er prachtig uit. Ze bewoog zich door de zaal als een model uit een trouwmagazine. Witte bloemen, gouden bestek en het zachte gezoem van een strijkkwartet – alles was uitgekozen om bewondering op te roepen.

Violetta werd altijd bewonderd. Vooral door onze moeder, Lyudmila.
Hoewel ik ouder was, werd ik nooit gewaardeerd. Violetta kreeg lof, ik kreeg zwijgende kritiek en voortdurende vergelijkingen. Zij straalde. Ik was de waarschuwing.
En toch was ik gekomen.