Maar hier sta ik dan, een 37-jarige gescheiden alleenstaande moeder, in een stoffige logeerkamer, mijn hart bonzend alsof ik plotseling een schatkaart heb gevonden. Ik knielde neer bij de commode, tilde het zware deksel op en werd meteen begroet door de geruststellende geur van oud hout en lavendelzakjes. Voorzichtig haalde ik de spullen eruit: handgehaakte placemats, twee geborduurde kussenslopen en een oude, verbleekte sprei. Niets leek misplaatst.
Maar plotseling werd mijn blik getrokken naar een detail: een klein naadje waar het hout licht verkleurd was. Er was een valse bodem.
Het kostte me meerdere pogingen om erachter te komen hoe ik het voorzichtig kon optillen zonder het hout te beschadigen. Onder deze valse laag ontdekte ik een versleten en verbleekte rode map met een dikke stapel papieren. Helemaal bovenaan zat een simpel geel plakbriefje, geschreven in zijn vertrouwde en onnavolgbare handschrift:
vervolg op de volgende pagina
