Lera zuchtte. Een gedachte flitste door haar hoofd: “Misschien ben ik zelf schuldig. Ik heb ze eraan laten wennen. Eerst dacht ik: ach, ik help wel. Dan nog eens, en nog eens… En nu onderhoud ik twee volwassen nietsnutten, en zij vinden dat normaal.”
Haar telefoon piepte — een herinnering aan de hypotheekbetaling. Lera keek ernaar en voelde haar maag samenknijpen.
— Trouwens, — herinnerde ze zich, — wie heeft er gisteren vijftigduizend van mijn kaart opgenomen?
Roman trok verbaasd zijn wenkbrauwen op.
— Ik niet, ik heb geen toegang, — zei hij.
Valentina Sergejevna kuchte en liet haar blik in haar bord zakken.
— Mam? — Lera’s stem klonk ijzig.
— Het is… begrijp je… mijn nicht heeft problemen. Ze is in de schulden geraakt. En wij zijn familie, we moeten helpen.
— Welke nicht? — Lera moest moeite doen om niet te schreeuwen. — Ik heb zelf een hypotheek, vaste lasten, uitgaven. Je hebt het me niet eens gevraagd!
— Lerochka, — sprak haar schoonmoeder zacht, bijna liefkozend, — je begrijpt het niet, het is tijdelijk. We geven het later terug.
— Jullie? Teruggeven? — Lera barstte in lachen uit, tot er tranen in haar ogen stonden. — Jullie allebei? De één leeft van weddenschappen, de ander van andermans problemen. En júllie gaan mij terugbetalen?
— Je bent zo bitter geworden, — zei Roman zacht terwijl hij zijn hoofd schudde. — Vroeger was je anders.
— Nee, Rom, ik was dezelfde. Ik zweeg alleen.
Ze keek hen allebei aan en begreep ineens heel helder: het is tijd om iets te veranderen.
— Klaar, de geldkraan is dicht, — zei Lera terwijl ze een kaart uit haar tas haalde. — Vandaag nog blokkeer ik alle kaarten en zet ik het geld op een deposito. Vanaf nu leeft iedereen van zijn eigen geld.
Roman sperde zijn mond open, alsof hij iets wilde zeggen, maar er kwam niets uit. Valentina Sergejevna sloeg haar handen ineen:
— Lera! Wat doe je nou! Wij zijn toch familie!
— Precies, — antwoordde Lera koel. — Familie is steun. En wat wij hebben, is parasitisme…
Ze draaide zich om en ging de kamer in, hen achterlatend in de keuken, in volledige stilte.
“Ik heb het gedaan. Ik heb het echt gezegd. Nu zullen we wel zien wat er verder gebeurt.”
