De man was ziek en zat thuis. Toen hij eerder thuiskwam, hoorde de vrouw iets wat ze niet had mogen horen.
Hermann lag op de bank in de woonkamer, onder een plaid gewikkeld. Al drie dagen zat zijn temperatuur boven de achtendertig, en de arts had hem категорisch verboden naar zijn werk te gaan. Hij werkte als salesmanager in de luxe vastgoedsector en was trots op zijn prestaties: het afgelopen jaar had hij meerdere grote deals gesloten, waardoor het gezin naar een nieuw appartement in een prestigieuze wijk kon verhuizen.
Aleksandra was ’s ochtends naar haar werk vertrokken — ze leidde een klein reclamebureau. Meestal kwam ze pas na zeven uur ’s avonds thuis, maar vandaag was een belangrijke afspraak met een klant afgezegd, en daarom besloot ze eerder naar huis te gaan om iets lekkers voor haar zieke man te koken.
De voordeur ging geruisloos open. Aleksandra deed extra haar best om geen lawaai te maken — stel dat Hermann sliep. In de hal trok ze haar schoenen uit en liep op haar tenen richting de woonkamer, maar ze bleef staan toen ze de stem van haar man hoorde. Hij was aan het bellen.
‘NATUURLIJK, mam, ik begrijp alles,’ klonk zijn stem — volledig gezond, zonder ook maar een spoor van verkoudheid. ‘Ja, Sasjka is op haar werk, we kunnen rustig praten.’
Aleksandra verstijfde. Sasjka? Zo noemde hij haar NOOIT. En waarom klonk zijn stem zo opgewekt?
‘Weet je, mam, ik ben dat toneelstuk al zat,’ ging Hermann verder. ‘We zijn nu drie jaar getrouwd, en wat heeft het opgeleverd? Haar bureau krijgt amper de eindjes aan elkaar, en ze blijft er maar geld in stoppen. Ik dacht dat ze slimmer zou zijn.’
Aleksandra leunde tegen de muur. Haar hart begon sneller te kloppen.
‘NEE, mam, je begrijpt het niet!’ Hermanns stem werd harder. ‘Ik ben met haar getrouwd omdat ik dacht: een veelbelovend meisje, ambitieus, ze gaat geld verdienen. En wat doet ze? Ze begraaft alles in dat bureau van haar! Winst — nul! Alleen maar kosten!’
Een pauze. Waarschijnlijk zei Emilia Arkadjevna, zijn moeder, iets terug.
‘Wat maakt dat nou uit, liefde-schmiefde!’ snauwde Hermann geïrriteerd. ‘Ik ben vijfendertig, mam! Het is tijd om normaal te leven! Kijk naar Maksim, mijn maat: die is getrouwd met de dochter van de eigenaar van een bouwbedrijf — en nu is hij daar adjunct-directeur. En ik? Nog steeds dezelfde salesmanager!’
Aleksandra zakte langzaam langs de muur naar beneden en ging midden in de gang op de vloer zitten.
‘Luister, mam, laten we eerlijk zijn,’ Hermanns stem werd zakelijk. ‘Ik heb er eentje op het oog… Ze heet Zlata. Zesentwintig jaar, en haar pa is eigenaar van een keten fitnessclubs. Ze heeft al laten doorschemeren dat ze me leuk vindt. Als ik met haar wat begin…’
‘WACHT, onderbreek me niet!’ verhief hij zijn stem. ‘Ik heb alles al uitgedacht. Ik ga in stilte van Sasjka scheiden. Ik zeg dat ik niet meer van haar hou, dat we verschillend zijn, dat soort dingen. Het appartement staat op mijn naam — ik heb de aanbetaling gedaan uit mijn spaargeld. Ik laat haar wat kruimels, zodat ze geen scène maakt. En dan ben ik vrij!’
Aleksandra sloeg haar hand voor haar mond om niet te gillen. Het appartement… Ja, Hermann had de aanbetaling gedaan, maar de rest had zíj toch afbetaald! Al haar bonussen, alle winst uit het bureau!
‘Mam, wat zit je nou steeds te zeuren met “niet netjes, niet netjes”!’ ging Hermann verder. ‘Wat is er netjes aan? Sasjka zit altijd op haar werk, wil nog geen kinderen, zegt dat het te vroeg is. Koken doet ze om de haverklap niet, voert me alleen maar halfklare rommel. Zlata is anders! Een huiselijk meisje, goed opgevoed. En haar pa is een goudmijn!’
‘Ik ben helemaal niet ziek, mam!’ lachte Hermann ineens. ‘Ik had gewoon tijd nodig om alles rustig te overdenken. Ik zei dat ik koorts had, daarom zit ik thuis. Morgen ga ik met Zlata afspreken, ik neem haar mee naar een restaurant. Trouwens, ik heb geld nodig — Sasjka verbergt alles, zegt dat het voor de ontwikkeling van het bedrijf is. DOMME TRUT! Welke ontwikkeling als je klanten op één hand kunt tellen!’
Aleksandra stond op. In haar ogen stonden tranen, maar vanbinnen steeg een golf koude vastberadenheid op. Ze liep stil naar de deur van de woonkamer en duwde die open.
Hermann lag op de bank, maar toen hij zijn vrouw zag, schoot hij overeind en liet zijn telefoon vallen.
‘Sasja! Jij… jij bent vroeg…’
‘Ga door,’ zei Aleksandra. Ze liep de kamer in en ging in de fauteuil tegenover hem zitten. ‘Wees niet verlegen. Dat stuk over de “domme trut” vond ik vooral interessant.’
Hermann verbleekte.
‘Het is niet wat je…’
‘HOU JE BEK,’ sneed Aleksandra hem af. ‘Gewoon je bek houden. Ik heb alles gehoord. ALLES.’
‘Sasja, lieverd, laten we praten…’
‘Waarover? Over het feit dat je drie jaar hebt geacteerd? Dat je uit eigenbelang met me trouwde? Of dat je al een vervangster voor me hebt gevonden?’
Hermann stond op van de bank en probeerde verontwaardiging te spelen.
‘Je stond af te luisteren! Hoe kon je dat doen!’
‘Ik kwam thuis voor mijn zieke man,’ zei Aleksandra rustig, al trilden haar handen. ‘Ik wilde soep koken, voor je zorgen. En ik hoorde de waarheid.’
‘Sasja, het is niet zoals je denkt…’
‘Hoe is het dan níét, Hermann? Je hebt het toch haarfijn aan je moeder uitgelegd. Scheiding, het appartement voor jou, een nieuwe vrouw met een rijke papa. Geweldig plan!’
Hermann kwam naar haar toe en probeerde haar hand te pakken.
‘WEG MET JE HANDEN!’ Aleksandra sprong uit de stoel. ‘Raak me niet aan!’
‘Dit is mijn huis!’ werd Hermann ineens kwaad. ‘Ik heb de aanbetaling betaald!’
‘Jouw huis?’ Aleksandra glimlachte bitter. ‘Goed. Dan ga ik.’
Ze liep naar de uitgang, maar bleef in de deuropening staan.
‘Weet je wat, Hermann? Dank je wel. Omdat je je ware gezicht hebt laten zien. Omdat ik niet nog tien jaar met jou in een illusie hoef te leven.’
