‘Waar denk je heen te gaan?’ riep Hermann haar na. ‘Naar je mama om te klagen?…’
— En jij dan, belde jij soms níét met je mama? En bovendien gaat het je niets aan, — zei Aleksandra terwijl ze haar schoenen aantrok. — Trouwens, over mijn ‘verliesgevende’ bureau… Gisteren heb ik een contract getekend met een internationale corporatie voor een reclamecampagne. Anderhalf miljoen dollar. Maar jij gaat dat niet meer te weten komen.
Ze liep weg en smeet de deur achter zich dicht.
Hermann bleef midden in de hal staan. Toen rende hij naar het raam — Aleksandra stapte in haar auto. Hij greep zijn telefoon, toetste haar nummer in — lange kiestoon.
Het volgende telefoontje was naar zijn moeder.
— Mam, we hebben een probleem. Sasjka heeft alles gehoord… Nee, schreeuw niet! Wat moet ik nu doen?
De volgende dag belde Hermann naar Aleksandra’s werk. Secretaresse Inessa zei dat Aleksandra Pavlovna voor een week naar Milaan was gevlogen voor een zakenreis.
— Naar Milaan? — Hermann stond met zijn mond vol tanden. — Waarom?
— Voor zaken van het bedrijf, — antwoordde Inessa droog en ze hing op.
Hermann belde Zlata.
— Hoi, schoonheid! Zin om vanavond te gaan eten?
— O, Gera, sorry, dat kan niet, — kirde Zlata. — Papa heeft gisteren gehoord dat je getrouwd bent. Hij zei dat ik geen contact met je mag hebben. Zo is hij nu eenmaal — principieel. Doei!
Korte kiestoon.
Woedend smeet Hermann zijn telefoon op de bank. Hoe wist haar vader dat? Waar had hij het vandaan?
Die avond belde zijn moeder.
— Hermann, wat heb je gedaan! — schreeuwde Emilia Arkadjevna door de telefoon. — Valentina heeft net gebeld, Aleksandra’s moeder! Ze weet alles! Ze zei dat jij een smeerlap en een profiteur bent! Dat je op jacht bent naar een bruidsschat! Ik schaam me nu om nog buiten te komen!
— Mam, rustig…
— Rustig?! Valentina heeft het al aan al haar vriendinnen verteld! In ons flatgebouw kijken de buren me scheef aan! Mironova van de derde verdieping zei dat ze niet verbaasd is — de appel valt niet ver van de boom!
— Wat moet dat betekenen?
— Dat iedereen nog weet hoe je vader ons verliet voor een rijke weduwe! De geschiedenis herhaalt zich!
Hermann hing op. Zijn vader… Ja, zijn vader was inderdaad weggegaan toen Hermann vijftien was. Naar de eigenares van een juwelierszaak. Zijn moeder had zich daarna lange tijd niet kunnen herpakken.
Er ging een week voorbij. Aleksandra kwam niet terug. Ze nam niet op als hij belde. Hermann begon zich al zorgen te maken. Was er iets gebeurd?
Op de achtste dag ging de deurbel. Op de drempel stond een koerier met een pakket documenten.
— Hier tekenen, alstublieft.
Hermann tekende en scheurde het pakket open. Een echtscheidingsverzoek. En nog een document — een vordering tot verdeling van de gezamenlijke bezittingen.
— Wat is dit voor krankzinnigheid! — Hermann belde zijn vriend, jurist Boris. — Boria, luister, dit is dringend…
— Gera, hoi! Ik bel je later terug, het komt nu niet uit…
— Wacht! Ik heb nú advies nodig! Mijn vrouw heeft de scheiding én boedelverdeling aangevraagd!
— Ah… nou, eh… zoek een andere advocaat. Ik kan niet.
— Waarom niet?
— Omdat ik de belangen van Aleksandra Pavlovna behartig. Ze is nu mijn cliënt. Sorry.
