Haar innerlijke vastberadenheid — die haar op het werk altijd zo hielp — werd eindelijk ook thuis wakker. Dit was geen impulsieve beslissing uit woede. Dit was een koude, nauwkeurige berekening.
De volgende dag vertrok Katja eerder dan normaal naar haar werk. En ’s middags kwam haar tante, Alla Borisovna, langs op kantoor. Een kleine, bijtende vrouw met priemende ogen; Alla was een van de beste notarissen van de stad en beschikte over precies dat gevoel voor humor dat Vitya vond dat Katja miste.
— Allotsjka, wat leuk! Wat brengt je hierheen? — Katja was oprecht blij haar te zien.
— Hoi, directrice! Ik reed toevallig langs en dacht: laat ik eens kijken hoe jij je kapitalisten hier opvoedt. — Alla plofte neer in de bezoekersstoel. — Wat is dat voor gezicht? Hebben je huiselijke bloedzuigers weer je bloed gedronken en geklaagd dat het niet zoet genoeg was?
Katja glimlachte flauwtjes en vertelde toen — onverwacht zelfs voor zichzelf — alles. Over de taart, over het “gierigaard”-commentaar, over Vitya’s “freelancen”.
Alla Borisovna luisterde zwijgend, terwijl ze met haar vingers op de armleuning tikte.
— Duidelijk, — zei ze uiteindelijk. — Ik had eens een cliënt, Katjoesja. Ook zo’n “heilige goedzak”. Ze sleepte haar luie man en zijn moeder op haar rug mee. Die riepen ook steeds dat ze “gierig” was toen ze hen geen geld gaf voor een nieuwe auto. Weet je wat “gierigheid” in hun woordenboek betekent? Dat jij je eigen geld aan jezelf uitgeeft, in plaats van aan hen.
— En wat deed zij? — vroeg Katja zacht.
— Wat ze deed? Niets bijzonders. Ze… zette de teller aan. — Alla glimlachte sluw. — Begrijp je, Katjoesja, het Burgerlijk Wetboek kent prachtige artikelen. En het Woningwetboek nog mooiere. Vooral wanneer het appartement volledig van jou is, vóór het huwelijk gekocht.
Ze bleven nog een uur praten. Toen Alla vertrok, voelde Katja zich alsof er een betonnen plaat van haar schouders was gehaald. Ze had een plan. Kalm, vastberaden en volledig legaal…
De emotionele achtbaan van de afgelopen dagen — van gekwetstheid en machteloosheid tot koude woede — kwam eindelijk tot stilstand in een punt van vaste, onverzettelijke zekerheid.
Een week later nodigde Katja opnieuw mensen uit. Nou ja, niet echt gasten, maar een soort “familieraad”. Met z’n drieën: zijzelf, Vitya en Zinaida Semjonovna.
Op de salontafel in de woonkamer stond dit keer geen vaas met bloemen, maar drie nette mapjes met documenten.
— Katjoesja, wat zijn dit voor verrassingen? — Zinaida Semjonovna was in een goedgemutste stemming. Ze had al een nieuwe bontjas uitgezocht — uiteraard op Katja’s kosten.
— Een avond vol verrassingen, Zinaida Semjonovna, — Katja glimlachte haar meest charmante, zakelijke glimlach. Die waar haar ondergeschikten altijd kippenvel van kregen. — Laten we meteen ter zake komen.
Ze pakte de eerste map.
— Deze is voor u, Zinaida Semjonovna. Dit is een huurcontract. Voor de kamer waarin u zo vriendelijk bent geweest te verblijven.
— Wat?! — Zinaida Semjonovna griste de papieren uit haar handen. — Huur?! In het appartement van mijn zoon?!
— In míjn appartement, — verbeterde Katja haar vriendelijk. — Vitya staat hier geregistreerd als mijn echtgenoot. En u… vergeef me, wat bent u volgens het Woningwetboek voor mij? Precies: helemaal niemand. Daarom, vanaf de eerste van de maand, — ze wees op het bedrag, — betaalt u dit. Heel redelijk, dat verzeker ik u. Bijna gratis. Plus de helft van de servicekosten.
De mond van Zinaida Semjonovna zakte open.
— Vitya! Vitya, heb je dat gehoord?! Ze… ze zet me op straat!
Vitya sprong overeind, rood aangelopen.
— Katja! Hoe durf je?! Dat is mijn moeder!
— Precies, Vitya. Jouw moeder. — Katja pakte de tweede map. — En deze, liefje, is voor jou. Dit is ons nieuwe huishoudbudget. Gescheiden.
— Wat voor… gescheiden budget? — Vitya begreep er duidelijk niets van.
— Heel eenvoudig. Ik heb onze gezamenlijke bankpas gesloten, waar — om de een of andere reden — alleen míjn salaris op binnenkwam. Vanaf morgen betalen we voor eten, huishouden en alles daarbuiten — 50/50. Jouw deel, — opnieuw tikte ze op het bedrag, — is hier. Gezien jouw “succesvolle freelancecarrière” zul je dat toch moeiteloos aankunnen, nietwaar?
