— Ze hebben me zo vaak in de steek gelaten. Wat kan nog een keer veranderen?
— Je vergist je, — reageerde de vrouw. — Toen ik je vond, was je gewikkeld in heel duur beddengoed. Dat zijn geen gewone doeken. Je moeder kwam duidelijk uit een welgesteld gezin. Misschien had ze haar redenen.
Liza lachte slechts spottend:
— Als ze me niet heeft gezocht, betekent dat dat ik haar niet nodig ben.
Matrena wilde nog iets zeggen, maar vervolgde later:
— De volgende dag, terwijl ik sneeuw aan het ruimen was, vond ik vlakbij de slee een witte zijden doek. Er stond met paarse draad ‘Lev Kudritski’ op geborduurd. Ik bewaar het nog steeds. Misschien is dat je vader of een familielid?
Maar Liza toonde geen interesse. Ze wilde niet weten van wie ze was afgestoten. Toch bewaart oma het doek in de hoop dat ze ooit haar verleden wil zoeken.
Op een gegeven moment stelde een jonge man die met Liza ging, voor om te zoeken:
— Mag ik het doek zien? Ik maak een foto en probeer informatie te vinden.
Matrena beloofde het hem de volgende dag te laten zien.
Ondertussen bracht Liza tijd door met vrienden: ze bezochten de dierentuin, gingen naar de bioscoop, reden rond, aten ijs. ’s Avonds bracht Kirill haar thuis en ze hadden een ontroerend gesprek:
— Zullen we gaan daten? — vroeg hij.
— Miljardairs daten geen schoonmaaksters, — glimlachte Liza.
— Dan worden wij de eersten. Doorbreken we de stereotypen?
