— Oké, laten we het proberen.
— Dan gaan we nu kussen?
— Kom morgen maar langs, dan zien we wel, — knipoogde ze en stapte uit de auto.
Kirill vertrok gelukkig. Hij herinnerde zich elke minuut met Liza. Voor hem was het een totaal nieuwe ervaring van gevoelens. Hij had eerder relaties gehad, maar Liza was speciaal. Alsof een muzikale melodie die alleen voor hem klonk.
De volgende ochtend wilde Kirill Matrena Ivanovna bezoeken. Hij had niet zomaar beloofd Liza’s familie te zoeken — de naam ‘Lev Kudritski’ op het doek raakte hem. Hij herinnerde zich dat er in het villapark waar zijn ouders wonen, een kunstenaar met die achternaam was, en besloot het te onderzoeken.
Lev Michailovitsj Kudritski was een bekende kunstfiguur, erkend in Rusland en in het buitenland. Hij woonde rustig met zijn vrouw Ekaterina Nikolaevna, ver weg van de maatschappij. Ze hadden geen kinderen, hoewel ze ooit van een gezin droomden. De buren zagen hen zelden — het paar hield van privacy en hield zich omringd door dieren. Ze hadden een huisdierenopvang en een klein asiel voor zwerfdieren.
Kirill wist niet hoe hij het gesprek moest beginnen, dus ging hij meteen ter zake: hij liet een foto van het doek zien en vroeg of het hem bekend was.
Tien minuten na zijn telefoontje werd de jongeman bij de poort binnen gelaten. De kunstenaar ontving hem in zijn werkkamer. Na een korte begroeting gaf Kirill hem zijn telefoon met de afbeelding van het doek.
— Dit doek herken ik, — bekende Lev Michailovitsj, die zijn opwinding nauwelijks kon verbergen. — Het is een cadeau van een oude vriend uit Italië. Ze werden speciaal voor mij, mijn vrouw en onze dochter gemaakt. Nu hebben we er nog maar twee. Waar heb je die gevonden?
Kirill vroeg om tijd en vertelde het hele verhaal — over het gevonden pasgeboren meisje, het weeshuis, Liza en haar leven. De kunstenaar luisterde aandachtig en zijn gezicht kleurde steeds bleker. Hij stond op, verliet de kamer en kwam terug met zijn vrouw en een portret van een meisje.
— Dit is onze dochter Eva, — zei hij pijnlijk. — Ze is drie jaar geleden overleden. We verloren haar toen ze naar Turkije ging.
Eva was een moeilijk kind. Ondanks de materiële rijkdom zocht ze altijd iets meer. De constante drang naar spanning, drugs, weglopen van huis, contacten met motorbendes — het werd allemaal deel van haar leven. Toen ze op haar zeventiende zwanger werd, verdween ze. Toen ze terugkwam, zei ze dat het kind gestorven was. Later verdween ze weer en na een paar jaar kregen haar ouders bericht dat ze was overleden in een hotel aan zee.
Toen Kirill de geboortedatum van Liza gaf, hadden de echtelieden geen twijfel meer: dit was hun kleindochter.
— Ik breng haar naar jullie toe, — beloofde de jongeman. — Maar eerst moeten we Liza voorbereiden op deze ontmoeting.
