“Nee, wacht! Ik bedoel iets anders. Ik bied je geld voor een kleine gunst. Vanavond moet je de rol van mijn vrouw spelen. Slechts een paar uur in het huis van mijn ouders, daarna breng ik je naar huis.”
“Waarom heb je dat nodig?” liet Liza de emmer zakken.
“Er komen familieleden naar het diner, en de tantes zullen weer vragen waarom ik nog niet getrouwd ben. Ik wil ze voor de gek houden: ik stel je voor als mijn vrouw, dan laten ze me met rust. Later geef ik toe dat het een grap was, maar het leert ze wel om zich voortaan niet met zaken te bemoeien die hen niet aangaan.”
“Maar eerlijk, waarom ben je nog niet getrouwd?” vroeg Liza nieuwsgierig.
“Nou, jij ook al,” lachte Kirill. “Waarschijnlijk omdat ik de ware liefde nog niet heb gevonden. Is dat niet duidelijk?”
“Hm, ik dacht dat liefde voor rijken niet zo belangrijk is. Zaken, kapitaalsfusies en zo zijn belangrijker.”
“Voor mij staat liefde op de eerste plaats, geloof me,” glimlachte hij.
“Oké, ik help wel,” stemde het meisje onverwacht makkelijk toe en verraste Krasilnikov opnieuw. “Ik wacht alleen nog op de florist en kleed me om…”
— Liza, ik ben al laat, en mama maakt zich vast zorgen. Ben je nu netjes gekleed? Heb je iets anders om aan te trekken behalve die jas?
— Ik ben altijd netjes gekleed, — zei ze beledigd.
— Word niet boos, Elizaveta Snezjina. Ik weet zeker dat je er altijd prachtig uitziet, ik wilde het alleen even zeker weten. Hier is wat geld en het adres. Geef me je telefoonnummer, dan bel ik je meteen — zo heb je mijn nummer ook.
Maak je klaar, bel een taxi, en ik zal je bij het huis ophalen, afgesproken? Oh ja, aan tafel spreken we elkaar met ‘jij’ aan, en probeer me verliefd aan te kijken.
— Ik zal het proberen, maak je geen zorgen. In het weeshuis was ik de ster van het toneelgezelschap, — zei Liza.
— Echt? Dan ben ik gerust, — lachte hij.
De hele rit glimlachte Kirill terwijl hij terugdacht aan het gesprek met de schoonmaakster. Hij begreep niet waarom gedachten aan haar hem zo opvrolijkten. Er was iets lichts aan haar, alsof je zin kreeg om te zingen.
Hij zette de radio aan en neuriede mee: “Jij alleen, jij bent zo, ik ken je… Er zijn er niet meer zoals jij, zo niet…”
Hij kwam net op tijd voor het diner. Het boeket werd gewaardeerd — tante Rita merkte zelfs op dat een Italiaanse miljardair in Palermo haar zo’n boeket had gegeven. De gasten knikten bewonderend en noemden het een “verfijnde luxe”, terwijl Kirill zijn lachen nauwelijks kon bedwingen.
Het gesprek ging langzaam over naar Kamilla’s bruiloft en natuurlijk de “ongelukkige” vrijgezel Kirill.
— Kirill, wanneer zien we eens een erfgenaam van het Krasilnikov-imperium? — zuchtte tante Zina. — Zolang we nog jong zijn, willen we graag een klein prinsje oppassen.
‘Daar gaan we weer,’ dacht hij, maar hij glimlachte alleen maar.
— Jeugd van tegenwoordig is moeilijk te begrijpen, — nam tante Rita het over. — Een fatsoenlijk meisje vinden is tegenwoordig bijna onmogelijk.
