— Laat die jongen met rust! — sloeg opa Boris Petrovich, gepensioneerd generaal, met zijn vuist op tafel. — Dat gezeur over verlovingen begint te vervelen! Jullie zullen zelf straks worden opgepast, oude krengen!
— Jij staat als eerste in de rij, Boris Petrovich, — antwoordde tante Rita.
— Pap, genoeg van die legergrappen! — reageerde Svetlana Eduardovna geïrriteerd. — Geen fatsoenlijk woord!
— En die bemoeienis met de jongen is dan wel fatsoenlijk? — gromde opa. — Jij, Ritka, jij, Zinka, en jij, Svetlana — jullie waren boerenmeisjes uit Kukushkino en dat zijn jullie nog steeds. Mijn adjudant Shura Alyabiev zei altijd: ‘Je kunt een meisje uit het dorp halen, maar nooit het dorp uit het meisje.’
Kirill en zijn vader grepen snel in:
— Pap, laten we het feest niet verpesten. Vandaag vieren we Svetlana’s jubileum.
— Ik ben er alleen maar voor! — zei opa met opgeheven handen. — Praat over de jarige en niet over de verloving van je kleinzoon. Hij regelt het zelf wel. Trouwens, hoe oud ben je, Svetochka?
— Vijfendertig, — siste ze door haar tanden.
— Vierde jaar op rij? — lachte de generaal.
— Vitaliy, kalmeer je vader, — siste Svetlana.
— Maar wanneer maken we kennis met Kirill’s verloofde? — vroeg tante Rita hardop.
Opa fronste, maar Kirill was hem voor:
— Met een verloofde niet. Maar met een vrouw — graag.
Er viel een stilte aan tafel. Zelfs Kamilla keek op van haar telefoon.
— Ongelooflijk. Kirjoeka, ben je getrouwd?! — riep ze verbaasd.
Op dat moment ging de telefoon.
— Ja, lieve mensen, ik ben getrouwd. En dit is mijn vrouw. Ze is gearriveerd.
Hij stond op van tafel.
— Laten we eens kijken wat voor ‘kikkertje in een doosje’ dat is, — grijnsde opa. — Ik ben er zeker van dat mijn kleinzoon het beste meisje heeft gekozen.
