De dames wisselden blikken, terwijl Svetlana haar ogen draaide.
Bij de poort zag Kirill een taxi en… bleef staan.
— Liza, wat is dat voor een krijgsverf? En die ‘kralen voor een indiaan’? Twee uur geleden zag je er normaal uit!
— Dit is dure sieraden! En de florist heeft me opgemaakt.
— Waarom mank je? God, ik kan je zo niet aan de familie voorstellen!
— De schoenen zijn te groot, daarom hink ik.
Liza was teleurgesteld. Ze had zo gehoopt geld te verdienen — morgen was een vrije dag, en ze wilde Sonya naar de dierentuin meenemen en cadeaus kopen…
— In mijn rugzak zitten mijn pumps, ik kan me omkleden.
— Snel! En doe die kralen af. Nu gaan we naar de oranjerie om je te wassen. Zonder die make-up zie je er beter uit.
Tien minuten later kwamen ze de woonkamer binnen. De gasten staarden.
— Wees niet bang, ik ben bij je, — fluisterde Kirill terwijl hij haar naar de tafel leidde.
Hij liet Liza naast zich zitten en schoof onopvallend een ring met een enorme diamant aan haar vinger (waar die vandaan kwam — een raadsel).
‘Stommerik, had je maar naar de maat gevraagd,’ vloekte Liza in gedachten terwijl ze probeerde de ring niet te laten vallen. ‘En nu ook nog dat gevaarte in de gaten houden…’
— Dit is Liza. Mijn vrouw.
Ieders mond viel open. Niemand had zo’n wending verwacht…
— Hallo, dochtertje. Wat ben je mooi! — zei opa blij en liep naar haar toe om haar te omhelzen. Liza stond verward op, en de gepensioneerde generaal kuste haar meteen drie keer. — Ik ben de opa van je man — Boris Petrovich Krasilnikov. Je mag me gewoon ‘opa’ noemen.
— Liza, vertel eens, waar heb je mijn zoon ontmoet? — vroeg Svetlana Eduardovna.
— In de winkel, — antwoordde het meisje eenvoudig, maar Kirill gaf haar stiekem een elleboog om haar mond te houden.
— Oh ja? Welke winkel precies? Ik wist niet dat mijn neef ging winkelen, — lachte tante Rita. Liza raakte nu helemaal in de war. Ze wist niet hoe ze zich in dit gezelschap moest gedragen en wat er gepast was. De ‘bedrieger’ besloot maar iets te zeggen wat ze een beetje kende:
— In een kunstwinkel. Ik kocht doeken, en Kirill…
— In een kunstwinkel?! — tante Zina opende haar ogen groot en trok haar lippen naar voren, alsof ze een vis op het droge was. — Kirjoeka, wat deed je daar?
— Eh… Ik… ging met een vriend mee. Hij zocht een cadeau voor zijn dochter, dus kwamen we even binnen, — improviseerde Kirill koortsachtig, maar het klonk niet overtuigend. Liza besloot te helpen, ze werd tenslotte betaald voor deze rol:
— Ik liep toevallig voorbij, keek om me heen en we botsten tegen elkaar. De penselen vielen uit elkaar en we raapten ze op. Toen raakten onze handen elkaar en keken we elkaar aan. Op dat moment leek er een vuur in mijn ziel te ontbranden. Kirill voelde hetzelfde. Hij begreep meteen dat hij geen dag zonder mij kon leven.
