Kirill trok Liza af en toe aan haar arm, gaf haar onder de tafel een schop om te stoppen met praten, maar ze ging gewoon door.
— Hij zei: “Meisje, als ik kon tekenen, zou ik elke dag jouw portretten schilderen. Maar ik kan het niet. Mag ik in ieder geval met je op de foto?” En ik zei: “Nee, nee, ik ben geen ster om te poseren.” Maar hij zei: “Jij bent een ster, gewoon heel ver weg, aan niemand bekend, maar de mooiste in het universum.”
Iedereen luisterde met open mond, en opa grijnsde alleen maar.
— Ah, wat romantisch! — riep tante Rita uit en drukte haar handen tegen haar borst. — Liza, weet je, een van mijn aanbidders ook…
— Maar Kirill is geen ‘aanbidder’, — onderbrak de ‘bedrieger-echtgenote’ haar. — Hij is mijn man, mijn enige en geliefde. We merken niemand om ons heen op. Sorry dat hij mij niet eerder heeft voorgesteld — ik was er niet klaar voor. De hele tijd kon ik niet geloven dat de beste man ter wereld van mij hield. Nu schilder ik hem elke nacht: als hij moe thuiskomt van het werk, en als hij slaapt, opgekruld als een kind.
— Oh, wat prachtig! — zuchtte tante Zina. — Liza, ben je kunstenares? Heb je een eigen galerie? Waar exposeer je?
— Genoeg! — kon Kirill het niet meer aan. — Mama, nogmaals gefeliciteerd met je verjaardag. Liza en ik moeten gaan. — Hij pakte haar bij de elleboog en trok haar richting uitgang.
De tantes en Kirills moeder sprongen op, klaar om het ‘bruidspaar’ uit te zwaaien:
— Nee, Kirill, dat kan niet! — protesteerde zijn moeder. — Wat zullen de mensen zeggen? De erfgenaam van de Krasilnikovs is getrouwd, maar geen bruiloft, geen aankondiging in de pers!
— Liza, kom je zaterdag naar het feest? Kirill, weet je nog — om zeven uur, in het ‘Russische Huis’? — haastte tante Zina zich.
— Liza, wie zijn je ouders? Die moeten we echt leren kennen! — riep tante Rita na.
Eindelijk gingen ze de auto in. Kirill reed plotseling weg en stopte bij de eerste bocht om op adem te komen:
— Wat was dat, Liza?! — was hij woedend. — Welke winkel? Welke sterren? Ik vroeg je alleen aanwezig te zijn, niet een toneelstuk te spelen! En nu? Moeten we je ook zaterdag meenemen naar die receptie? Daar zijn journalisten!
— Niet meenemen, — haalde Liza haar schouders op. — Jij zei dat je later zou toegeven dat het een grap was. Zeg dat dan gewoon. Sorry, ik raakte gewoon op dreef. Ik dacht, geld krijg je niet zomaar, je moet het verdienen.
