‘Ze sprak met een dokter,’ zei Emily, terwijl de tranen in haar ogen opwelden. ‘Die met het zilveren horloge. Ze zei dat je papieren had getekend. Maar dat heb je niet gedaan. Ik weet zeker dat je dat niet hebt gedaan.’

Een rilling liep over mijn rug.

Eerder die ochtend, midden in de weeën, had iemand papieren voor me neergelegd terwijl de contracties door mijn lichaam raasden. Ik herinner me dat ik nauwelijks bij bewustzijn was, dat Mark en Linda dichtbij stonden en dat de pen uit mijn hand gleed.

Voetstappen galmden door de gang. Een karretje kwam dichterbij. Stemmen naderden.

Emily liet zich op de grond zakken en tilde de bedrok op.

‘Alsjeblieft,’ fluisterde ze. ‘Vertrouw me gewoon.’

Elk logisch denkvermogen vertelde me dat dit absurd was. Maar een ander instinct – ouder, dieper, het instinct dat mijn dochter haar hele leven veilig had gehouden – schreeuwde het uit.

De pijn negerend gleed ik van het bed en kroop eronder, net toen de deurklink omdraaide.

Vanaf de vloer zag ik schoenen de kamer binnenkomen.

Toen klonk Linda’s kalme stem door de ether.