Drie jaar na ons kinderloze huwelijk bracht mijn schoonmoeder de zwangere maîtresse van mijn man naar ons huis om verzorgd te worden, en dat was het moment waarop ik besloot het gezin te vernietigen.

De eerste barst in mijn huwelijk ontstond op de dag dat mijn schoonmoeder, Margaret, de drempel van ons bescheiden huis met twee verdiepingen in Ohio overstapte. Ze was een nerveuze jonge vrouw die zich aan haar arm vastklampte. Ik was net terug van mijn werk als docent, droeg nog steeds mijn donkerblauwe vest en had mijn armen vol met nog niet nagekeken werkstukken, toen Margarets stem als een mes door de lucht sneed.

‘Emily,’ zei ze koud en onbuigzaam, terwijl ze een hand op de schouder van het meisje legde, ‘dit is Claire. Ze is zwanger… van het kind van je man.’

Even dacht ik dat ik het verkeerd had verstaan. De kamer leek te kantelen, mijn oren suizden en alles leek ver weg, alsof ik onder water was. Claire zag er niet ouder uit dan drieëntwintig, haar buikje klein maar onmiskenbaar rond onder haar bloemenjurk. Mijn man, Daniel, was natuurlijk nergens te bekennen. Hij had nooit de moed gehad om me rechtstreeks te confronteren met zijn ontrouw.

vervolg op de volgende pagina